Copyright: Jan A. Baaijens, jongerenpastoraat
Een roeping voor alle gelovigen
.
Geroepen gelovigen worden geroepen
om anderen tot Jezus te roepen
Alle gelovigen hebben de roeping om God te eren en loven. Het is het ambt van iedere gelovige om een getuige van Jezus te zijn en Zijn Evangelie door te geven. God geeft Zelf aan in Jes.43:21: ‘Dit volk heb Ik mij geformeerd. Zij zullen Mijn lof vertellen.’ Jezus geeft Zijn volgelingen de opdracht in Mark.16:15: ‘Ga heen in heel de wereld, predik het Evangelie aan alle schepselen.’ Dit is de grote zendingsopdracht. Het gaat hier over de plicht om te evangeliseren in de Naam van Jezus. We lezen in Luk.24:47: ‘In Zijn Naam moet onder alle volken bekering en vergeving van zonden gepredikt worden.’
Het vervullen van de opdracht is ook nodig voor persoonlijke geloofsgroei, om hierdoor geestelijk vrucht te dragen. Je kunt het lezen in antwoord 86 van de Heidelberger Catechismus. Wij tonen hierdoor onze dankbaarheid, prijzen God, en ontvangen geloofszekerheid uit de vruchten. Daarbij worden onze naasten door woord en daad voor Christus gewonnen.
Als we geloven zoals de Schrift dit bedoelt, zullen we ‘overstromen van liefde’ tot God en onze naaste. Jezus leert ons Joh.7:38: ‘Die in Mij gelooft, zoals de Schrift zegt, stromen van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien.’ In de Studiebijbel wordt bij deze tekst verklaard: ‘Hiermee zegt Jezus dat degene die tot Hem komt en drinkt, dat wil zeggen die in Hem gelooft, zo’n overvloed van geestelijke zegen van Hem zal ontvangen dat hij als het ware overstroomt en een fontein wordt, tot diepe vreugde van zichzelf, en waardoor ook weer andere gezegend kunnen worden’ (zie ook Joh.4:14).
Gehoorzame volgelingen van Jezus Christus ontvangen kracht en wijsheid van de Heilige Geest om te getuigen. De discipelen ontvingen hiertoe ‘kracht van omhoog’. Jezus gaf hen de belofte (in Hand.1:8): ‘Maar u zult ontvangen de kracht van de Heilige Geest ontvangen, Die over u komen zal; en u zult Mijn getuigen zijn, zowel in Jeruzalem als in heel Judea en Samaria en tot aan het uiterste van de aarde.’
Er is al een geopende deur
Bij zending en evangelisatie moeten we letten op de zaken die er al zijn. Het grote werk van verlossing is al volbracht. Door het volbrachte offer van Jezus, Zijn opstanding en hemelvaart worden de gaven al uitgedeeld. Door het Evangelie is er al een geopende deur. God is aan het werk om Zijn gemeente te verzamelen. De oogst wordt binnen gehaald door het werk van de Heilige Geest. Er is dus al een oogst, waarin de arbeiders worden uitgezonden (Luk.10:2).
We moeten onze opdracht leren verstaan en gaan letten op de leiding van de Heilige Geest. Wij moeten het doel van God in ons leven ontdekken. Wat is het plan van God met ons en met de wereld om ons heen?
De wil van God komt duidelijk naar voren in het Onze Vader, waarin we bidden: ‘Uw wil geschiede, Uw Koninkrijk kome en Uw Naam worde geheiligd’. Als we gaan nastreven wat we bidden in het gebed dat Jezus ons heeft geleerd, komen we op de weg die God ons voorhoudt. Dan gaan we meewerken aan de komst van Zijn Koninkrijk. Dan ontdekken we de geopende deuren voor het Evangelie.
De gemeente van Filadelfia hield zich aan de opdracht van God. Zij werden daarom ook bemoedigd door ‘de Heilige, de Waarachtige, Die de sleutel van David heeft, Die opent en niemand sluit, en Hij sluit en niemand opent’ (Openb.3:7). De verhoogde Jezus gaf deze gemeente te kennen (in Openb.3:8): ‘Ik ken uw werken. Zie, Ik heb voor uw ogen een geopende deur gegeven en niemand kan die sluiten, want u hebt weinig kracht en toch hebt u Mijn Woord in acht genomen en Mijn Naam niet verloochend.’
Bestudeer daarom ook biddend Gods Woord,
blijf Jezus belijden,
en ontdek de geopende deur!
Andrew Murray en de zendingsroeping
De bekende Zuid-Afrikaanse prediker Andrew Murray (1828-1917) heeft het boek ‘De sleutel tot het zendingsvraagstuk’ geschreven. Hij leert ons hoe we in de praktijk onze zendingsroeping moeten vervullen. Daarbij geeft hij ons inspirerende voorbeelden uit de kerkgeschiedenis.
In het boek geeft hij ons afrondend de volgende bijbelse beginselen door:
– de kerk bestaat slechts om het Koninkrijk uit te breiden;
– ieder lid moet gevormd worden om er deel aan te nemen,
– en de persoonlijke liefde voor Christus is de kracht
die iemand hiervoor bekwaam maakt.
In zijn boek geeft hij het goede voorbeeld door van graaf Ludwig von Zinzendorf (1700-1760) en de Moravische Broeders.
Met hen is de Koning van de kerk het wereldwijde zendingswerk van de laatste eeuwen begonnen. Ik heb hierover geschreven in het boek ‘Opwekking tot reformatie’. (Je kunt het vinden op een PDF-document op deze website onder de titel ‘Geestelijke opwekking’.)
Branden onze harten al van liefde en passie?
Murray merkt op: ‘Von Zinzendorf was inderdaad een geweldig leider, wiens voetspoor wij nog mogen volgen. Elke voorganger kan van hem het grote geheim leren, dat hoe heviger het vuur van Gods liefde in zijn hart brandt, hoe zekerder het zal gaan branden in de harten van de mensen om ons heen.’
Andrew Murray leert ons verder: ‘Naarmate elke leider in zijn eigen kring, hoe klein die ook is en hoe gering hij zichzelf ook acht, beseft welk een voorrecht het is om vervuld te worden met zendingsvuur en met liefde en toewijding tot Jezus en daarnaar te leven, zal het binnenlandse zendingswerk een nieuw tijdperk ingaan. Leven en liefde die van de levende en liefhebbende Verlosser uitgaan door levende en liefhebbende discipelen, zullen leven en liefde meedelen aan hen die anders koud en hulpeloos zouden zijn.’
Richard Wurmbrand en de ondergrondse kerk
In onze tijd moeten we maar eens een goed voorbeeld nemen aan de verdrukte gelovigen in andere landen. Ik wil een bekende vertegenwoordiger van de ondergrondse kerk aan het woord laten. Het is ds. Richard Wurmbrand (1909-2001), een man die grote verdrukkingen vanwege het geloof in Christus heeft meegemaakt, toen hij 14 jaren in communistische gevangenissen in Roemenië heeft moeten verkeren. In oktober 1995 was hij 86 jaar oud en nog steeds actief in de door hem opgerichte Stichting De Ondergrondse Kerk. In het blad ‘Stem der martelaren’ heeft hij veel geschreven over de vervolgde kerk. Samen met zijn vrouw Sabina (1913-2000) mocht hij vanaf 1967 in het vrije Westen voor de ondergrondse kerk werken.
Wurmbrand getuigt over zijn intense roepingsbesef: ‘De eerste dagen na mijn bekering had ik het gevoel, dat ik niet zou kunnen voortleven. Als ik op straat liep, voelde ik een lichamelijke pijn om iedere man of vrouw die voorbij kwam. Het was als een messteek in mijn hart, wanneer ik mij afvroeg of hij of zij wel bekeerd zou zijn.’
Richard Wurmbrand had op 86-jarige leeftijd de vurigheid en bewogenheid over het heil van verloren zielen niet verloren, zoals we dit kunnen lezen in het maandblad “Stem der martelaren” van oktober 1995. Hij schrijft daarin:
‘Ik las eens over een schip dat zonk in het meer van Michigan, niet ver van de kust. Enkele passagiers verdronken direct. Anderen probeerden zich te redden door naar de kust te zwemmen, maar het water was ijskoud. Een goede zwemmer zette zijn leven op het spel om mensen te redden. Toen hij zes mensen gered had, was hij uitgeput. Maar hij zag nog anderen die in gevaar waren. Hij raapte al zijn energie bij elkaar en weerstond het ijskoude water nog een keer; een zevende was gered.
Inmiddels trilde hij over zijn hele lichaam van de kou. Hij kon nauwelijks nog ademhalen. Zijn laatste woorden waren: ‘Hoe moet ik voor God verschijnen nu ik er maar zeven heb gered? Hadden het er niet acht kunnen zijn?’
Wurmbrand sluit erop aan: ‘Dit is hoe we ons voelen als we kijken naar wat anderen zouden beschouwen als de grote vooruitgang van onze zending: ‘Hadden we er niet meer kunnen bereiken?’ Mijn lieve vrouw Sabina is 83 en ik ben 86. Op dit moment zijn we allebei ziek. Sabina is herstellende van een operatie die nodig was om de kanker, die in haar maag was, te verwijderen. We zijn God dankbaar dat de operatie geslaagd is. Ikzelf heb nogal last van mijn hart. (…) Als het volgende moment mijn laatste minuut zou zijn, zou ik mezelf afvragen: ‘Had ik er niet nog één tot Christus kunnen brengen?’
Hij houdt ons verder voor: ‘De verkondiging van het Evangelie is niet de roeping van enkele individuen en organisaties, maar de vreugdevolle plicht van ons allen. Ik ben niet door een zendeling gewonnen voor het Evangelie van Christus, maar door een oude timmerman, een vreemdeling die me op straat aanhield en me vertelde over Jezus. Ik deelde dit met anderen en zij vertelden het ook weer door. Dit resulteerde in het ontstaan van vele kerken en een wereldwijde organisatie. Daarnaast heb ik in verband met het werk van onze organisatie gesproken in 31 verschillende landen. Ik heb het voorrecht gehad om de boodschap, die een gelovige oude timmerman me doorgegeven heeft, met grote menigten te kunnen delen.’
Wurmbrand: ‘U moet allemaal een zendeling zijn.’
Wurmbrand spoort ook ons aan, als hij schrijft: ‘Waarom zouden we niet allen mensen op straat tegenhouden? We zouden dat zeker doen als een groot gevaar onze woonplaats bedreigde. Maar in feite wordt iedereen bedreigd door het grootste gevaar aller tijden: het vooruitzicht van een eeuwige hel. Waarom zouden we niet praten tegen onze buren en collega’s op ons werk? (…) Er zijn zoveel Joden, Moslims en atheïsten, die overal om ons heen wonen. Deel uw geloof met hen! Gebruik uw reizen, uw vakanties voor dit doel. Een speciale voorbereiding is niet nodig. Degene die mij tot Christus gebracht heeft, heeft nooit een conferentie over het ‘winnen van mensen voor Christus’ bijgewoond! U moet allemaal een zendeling zijn!’
Deze woorden van ds. Wurmbrand zijn wel zeer beschamend voor de meesten van ons. Hoeveel schieten we dan als gelovigen te kort? Hoe behoren we te zijn… en hoe zijn we bezig?
ZIJN WE ZIELENWINNERS VOOR CHRISTUS?
Volgens Richard Wurmbrand heeft ‘de vervolging altijd een beter soort christenen voortgebracht, een getuigend christen, één die zielen wint’.
Wurmbrand laat ons verder weten: ‘De communistische vervolging heeft teruggeslagen en ernstige, toegewijde christenen opgeleverd, zoals in vrije landen zelden worden aangetroffen. Deze christenen kunnen niet begrijpen, hoe iemand een christen kan zijn en niet zou begeren ieder die hij ontmoet voor Christus te winnen.’
Zijn we toegewijde zielenvangers?
Jaren geleden heb ik ds. Wurmbrand eens gehoord tijdens een bijeenkomst in Middelburg. Het trof mij wel dat hij ons, als aanwezigen, vroeg (in ongeveer de volgende woorden): ‘Ben je al 5 jaar op de weg, en ben je nog niet het middel van bekering voor een ander geweest? Kijk het dan maar eens na of het echt is bij je.’ Dit zijn toch wel beschamende woorden voor de meeste gelovigen. Het is genade als de Heere ons hiertoe wil gebruiken; maar stellen wij ons ook wel in de weg om gebruikt te mogen worden?
Wurmbrand houdt ons duidelijk voor: ‘Wij moeten nooit ophouden als we eenmaal een ziel voor Christus hebben gewonnen. Want daarmee heeft men nog maar half werk gedaan. Iedere ziel, die voor Christus gewonnen is, moet zelf een zielenvanger worden.’
De bewogenheid over verloren zielen
In ons hart moet er een blijvende bewogenheid over verloren zielen zijn! Er zijn predikers en ook ouders die dit als een soort geestelijke pijn in hun hart gevoelen. Het is bekend dat er in het verleden puriteinse predikers vanwege deze bewogenheid wenende op de preekstoel stonden.
Iemand vertelde me in 1987 tijdens een gezinskamp in Heverlee iets over de vergaderingen van oudsten in zijn gemeente te Den Helder. Er werd dan soms samen gehuild uit evangelische bewogenheid over verloren zielen.
Heb je wel eens uit evangelische bewogenheid
gehuild over verloren zielen?
Dit is voor mijn gevoel diepgaander dan het zuchten van ‘och en ach’ over de droevige toestand van land en volk en de achteruitgang. Wat voor een boodschap van hoop zit er in het bedenken van de geestelijke armoede en de zogenaamde donkere tijd waarin we leven?
Het kan erg zijn als de wereld in de kerk komt, maar het is erger als de kerk de wereld niet meer in kan gaan, omdat er geen innerlijk vuur brand voor de nood van verloren zielen! Het probleem ligt dus meer in de kerk dan in de wereld.
Als de kerk weer meer het licht op de kandelaar zou zijn,
was het nu niet zo donker in de wereld
Als het vuur in de gelovigen een uitslaande brand zal worden, zal er ook minder kilheid zijn in de wereld om hen heen. Velen houden zich in de kerken meer bezig met binnenbrandjes, dan met het vurig zijn in de redding van anderen. Als het koud is in ons hart, gaat er geen warmte van ons uit. Heel wat kerkgangers willen ‘erbij horen’ binnen hun kerkverband. Zij willen niet buiten de boot vallen. Eigenlijk willen ze ook wel belangrijk zijn binnen hun gemeente. Is dit niet tegenstrijdig met belangrijke bijbelse principes?
Jezus leert ons dat wij nederige dienaars moeten zijn. Wij mogen niet zijn als de mensen van de wereld, waar velen de baas willen spelen. Dan ben je, in hun ogen, tenminste belangrijk.
De oerzonde in het paradijs is ’te willen heersen’
Genade leert ons ’te willen dienen’
Jezus heeft ons een diendende houding geleerd tijdens de voetwassing. Lees dit maar eens in Joh.13:12-17. Zijn voorbeeld moeten wij hierin ook navolgen!
Bestudeer Matth.20:25-28 maar eens. Daarin stelt Jezus dat we niet moeten zijn als de leiders van de volken, die heerschappij willen voeren en groot gezag willen uitoefenen (vers 25). Hij onderwijst ons verder in de verzen 26-28: ‘Maar zo zal het onder u niet zijn; maar wie onder u groot wil worden, die moet uw dienaar zijn; en wie onder u de eerste wil zijn, die moet uw slaaf zijn, zoals ook de Zoon des mensen niet gekomen is om gediend te worden, maar om te dienen, en Zijn ziel te geven tot een losprijs voor velen.’
Worden en blijven als een kind
Ook evangelisten moeten afhankelijk en nederig blijven als een kind. Dan zullen zij belangrijk zijn in het Koninkrijk der hemelen. Je kunt dit duidelijk lezen in Matth.18:1-5. Jezus had een kind in het midden van Zijn discipelen geplaatst. In de verzen 4 en 5 leert Hij ons: ‘Wie zich niet zal vernederen als dit kind, die is de belangrijkste in het Koninkrijk der hemelen. En wie zo’n kind ontvangt in Mijn Naam, die ontvangt Mij.’
Omdat dit zo belangrijk is, wil ik het volgende voorbeeld van kinderevangelisatiewerk in New York met je delen. Ik hoop dat dit je zal inspireren. Je kunt er meer over lezen in het boek van Bill Wilson.
Een blijde boodschap voor kinderen
In de achterbuurten van New York wordt er door kinderevangeliat Bill Willson en zijn team al vele jaren een boodschap van hoop en bevrijding gebracht aan duizenden kinderen.
De nood is onze roeping
We lezen in het boek ‘Van wie is dit kind?’ het opmerkelijke levensverhaal van kinderevangelist Bill Wilson. Deze bewogen man heeft zich met zijn evangelisatieteam ontfermt over kinderen in de achterbuurten van New York. Hij is zelf op 14-jarige leeftijd van de straat gehaald. Zijn moeder liet hem in de steek. Drie dagen lang zat hij in de brandende zon op een betonnen bruggetje, totdat een christen zich over hem ontfermde. Hij werd naar een christelijk jongerenkamp meegenomen. Daar werd hij getroffen door het Evangelie van Jezus Christus. Bill knielde toen neer en bad: ‘Jezus, wilt U mijn zonden vergeven; ik wil mijn leven aan U geven.’ Zijn leven werd vernieuwd.
Hij ging zich daarna ook ontfermen over de kinderen op straat. In 1980 heeft hij het kinderwerk opgezet. Bill Wilson is al vele jaren met een groot aantal medewerk(st)ers deze roeping aan het vervullen. Nog steeds bezoeken wekelijks meer dan 25.000 kinderen de samenkomsten.
Hij zei: ‘De nood was mijn roeping.’
Veel van deze kinderen leven onder erbarmelijke omstandigheden. Wilson geeft aan: ‘Ze zitten niet te wachten op iemand die alle antwoorden heeft. Ze hebben iemand nodig die bereid is hun wereld binnen te komen, ook als hij daardoor zelf bezeerd wordt.’
Kinderevangelist Bill Wilson is al vele jaren bezig in het zondagsschoolwerk. De nood was en is zijn roeping. Meer dan 25.000 kinderen bezoeken de samenkomsten in New York. Hoe krijg je zoveel buitenkerkelijke kinderen op de zondagsscholen? De oogst van Jezus Christus komt binnen! Daarom moeten wij ook ingaan in Zijn oogst.
Ze verstonden daar hun roeping
en God heeft dit werk rijk gezegend!
De kinderen worden met veel bussen wekelijks door medewerk(st)ers opgehaald en naar de zondagsschool gebracht. Ze worden dan omhelsd en krijgen ook wel een hamburger. Ook door de week zijn er zondagsschoolsamenkomsten. Ze beginnen vaak met samenkomsten in de wijken, om er zoveel mogelijk op straat te kunnen bereiken.
Breng ze de liefde van Jezus, en straal het zelf ook uit! Deze kinderen moeten in de gevaarlijke buurten zien te overleven. Door het Evangelie veranderen veel kinderen en krijgen ze hoop voor de toekomst. En zo kunnen ze uit hun ellendig en droevig bestaan worden bevrijd.
Hoe kun je deze kinderen gelukkig maken?
In de samenkomsten zijn ze in een oase van liefde en veiligheid. Bill is zelf van de straat gehaald. Hij is gelukkig met ieder kind dat hij geluk kan bieden. Hij wordt gemotiveerd door de liefde van Jezus, Die gekomen is om te zoeken en zalig te maken dat verloren is. Er worden spelletjes gedaan en christelijke liederen aangeleerd. Er wordt enthousiast meegezongen. De liederen gaan ook over de liefde van God en Jezus. Zoals wij hebben ook de kinderen uit de arme wijken in New York dit nodig. Het zijn plaatjes van het werk van de metro zondagsscholen in de miljoenenstad. Lees er meer over in het boek van Wilson. Laat je inspireren door dit rijk gezegende kinderwerk!
Tijdens de samenkomsten voelen velen zich blij en ze doen enthousiast mee. Ze herkennen zich in de verhalen, omdat het over hen gaat. Het geeft hen hoop en veiligheid. Ze kunnen worden geholpen door het reddend Evangelie. Het kan er kleurrijk en vrolijk zijn. In de zondagsschool is het veilig.
De liefde van God overwint!
Als Bill een fluitsignaal geeft moet het stil zijn. Dan willen de honderden kinderen luisteren naar een inspirerend verhaal. Het gaat in een samenkomst meestal over één actueel thema. Daarbij wordt het dan ook uitgebeeld. Zonde en genade spelen ook daar een belangrijke rol. Gods liefde overwint het zondige hart. Weet je hoe dat is?
