Copyright: Jan A. Baaijens, jongerenpastoraat.
De ouders van evangelist Nicky Cruz, de beruchte ex-gangsterleider in New York, waren spiritisten. Zij verdienden op het eiland Portorico hun brood met het uitwerpen van duivelen.
Nicky vertelt ons in het boek ‘Ik zal nooit meer huilen’: ‘Papa was één van de meest gevreesde mensen van het eiland. De inlanders spraken over hem als ‘De Grote’, vanwege zijn geweldige lengte. Na de oorlog werd hij geestenbezweerder. Ons gezin bestond uit zeventien jongens en één meisje.
Mama werkte als medium met papa samen. Ons huis was het hoofdkwartier voor allerlei soorten van voodoo, seances en toverij. Honderden mensen van het hele eiland kwamen om aan de seances en de zwarte kunst deel te hebben.’
Hun huis werd ‘het huis van de heks’ genoemd
In het begin heeft vader Cruz ook wel zwarte magie (een negatieve macht) bedreven, maar hij ging al spoedig over tot het bedrijven van witte magie (om mensen te genezing met behulp van een occulte en demonische macht). Hij zei meer te kunnen dan gelovigen van Pinkstergemeenten, waarin mensen werden genezen op het gebed.
Uit zijn jonge jaren herinnerde Nicky zich dat er op een vroege morgen een bezeten vrouw naar hun huis werd gebracht. Nicky en zijn broer Gene gluurden door de deur en zagen dat de bezeten vrouw door mannen werd vastgehouden op de tafel. Haar lichaam schudde onder zenuwtrekkingen. Zijn vader bracht een kleine zwarte urn met brandende wierook. Hij zette een grote groene kikker op de trillende buik van de vrouw. Nadat hij poeder over de vrouw had gestrooid, gebood hij de boze geesten de vrouw te verlaten. De vrouw gaf een doordringende gil. De kikker sprong van de vrouw. Na geschop en geworstel viel de vrouw als een blok op de grond. Ze kwijlde en beet haar lippen en tong kapot. Er kwam bloed en schuim uit haar mond. Uiteindelijk werd ze rustig. Nicky vervolgt: ‘Papa verklaarde haar genezen en de mannen gaven hem geld. Ze pakten het roerloze lichaam op, gingen de deur uit en dankten papa telkens opnieuw en noemden hem ‘De grote wonderdoener’.
We leren ook uit de geschiedenis van Legio dat één mens met meerdere demonen kan zijn bezet. Iemand kan dus bezeten zijn van meerdere boze geesten.
In het voorjaar van 1957 bezocht papa Cruz zijn misdadige zoon Nicky in New York. Hij was daar inmiddels leider geworden van de beruchte gangstergroep de Mau Mau. Na wat inleidende boze woorden constateerde mr. Cruz:
‘Hij is bezeten. Hij heeft een duivel. Ik moet hem bevrijden.’
Nicky reageerde stoer, maar werd vervolgens met geweld op de knieën gebracht. Zijn vader torende hoog boven hem uit en zijn grote handen hielden hem vast in een ijzeren greep. Zijn vader gaf te kennen: ‘Ik onderscheid vijf boze geesten in hem, vijf demonen! Daarom is hij een misdadiger! Maar nu zullen we hem genezen.’ Al duwend, wringend en beukend ging vader Cruz met geweld te keer op het lichaam van zijn zoon. Hij wilde de vijf demonen er met geweld uitwerken. Zijn broer Frank, die erbij was, zei daarna tegen Nicky: ‘Hij heeft iets heel goeds voor je gedaan, Nicky, je bent ontzettend slecht geweest, maar hij heeft je nu verlost en gereinigd.’ Woest stormde Nicky daarna de kamer uit. In het park rolde hij de beurs van een dronken zeeman, die daar zijn roes lag uit te slapen. Nicky bedacht bij zichzelf: ‘Als papa de duivels had uitgeworpen, was hij er zeker één vergeten, of ze zijn weer teruggekomen. Ik was nog altijd het kind van Lucifer.’
Bevrijding voor gangsters in New York
Ds. David Wilkerson kwam in 1958 naar New York om het Evangelie te verkondigen aan de gangsters van de jeugdbendes.
In zijn boek ‘Het kruis in de asfaltjungle’ beschrijft hij zijn ervaringen met deze jongeren en dan vooral zijn ontmoetingen met Nicky Cruz. Deze beruchte gangsterleider van de Mau Mau was bezet met demonen.
De ouders van Nicky waren spiritisten en verdienden hun brood met het uitwerpen van duivelen. Zij woonden in op het eiland Portorico. Hij is op 8-jarige leeftijd door zijn moeder weggezet als een zoon van satan. De occulte vloek, gebondenheid en bezetenheid door de geest van haat is over hem gekomen. Hij beschrijf zijn jonge leven en zijn bekering in het boek ‘Ik zal nooit meer huilen.’ De beide mannen zijn daarna wel een halve eeuw gebruikt om gangsters, verslaafden en anderen tot de Bevrijder Jezus Christus te brengen.
Het Evangelie van bevrijding heeft al veel zondaren gered
De jonge prediker David Wilkerson heeft voor de bevrijding van Nicky en anderen kans gezien om heel wat vijandige jeugdgroepen bij elkaar te krijgen in een grote samenkomst in de St. Nicholas Arena. In deze schouwburg in New York dreigde er tijdens de toespraak van Wilkerson een gewapend conflict uit te breken. David had over ‘elkaar liefhebben’ gesproken, maar dat was verkeerd gevallen bij de gangsters. De zaal was geladen met haat. David boog zijn hoofd en gaf de leiding uit handen. Hij bad: ‘All right, Jezus, er is niets meer wat ik kan doen. Ik heb deze jonge mensen hier uitgenodigd en nu zal ik opzij gaan staan. Kom Heilige Geest. Als U de harten van deze jongens en meisjes wilt aanraken, dat zal dat alleen kunnen door Uw tegenwoordigheid. Ga Uw gang, Heer, ga Uw gang.’ Hij stond daar wel drie minuten met gebogen hoofd. Nicky Cruz, die van voren zat, zag hem zo staan bidden. Hij verhaalt: ‘Ik stond stil en zag mezelf. Rondom was het een gekkenhuis. Hier stond deze magere man, onbevreesd te midden van al dit gevaar. Waar haalde hij de kracht vandaan? Waarom had hij geen angst zoals ieder van ons? Ik voelde me beschaamd en verward. Het enige wat ik van God wist, was datgene wat ik van deze man gezien had.’
Zijn vriend Israël had de jongeren intussen rustig gekregen. Na drie minuten was het in de arena volkomen stil en zagen de jongeren de prediker daar staan. David bad door: ‘O, Heer, leg beslag op de hele zaal.’ Ze kwamen in de aanwezigheid van God.
Nicky Cruz vertelt ons verder: ‘Wilkerson begon weer te spreken. Hij zei iets over berouw over je zonden en sprak over vergeving. Ik was onder de invloed van een kracht die miljoenen malen sterker was dan die van welke verdovende middelen ook. Ik was niet langer verantwoordelijk voor mijn bewegingen, daden of woorden. Het was of ik door de wilde stroom van een snelle rivier werd meegesleurd. Ik had de kracht niet om te weerstaan. Ik begreep niet wat er in mij plaats vond.
Israël snoot luidruchtig zijn neus. Achter mij hoorde ik mensen schreien. Er waaide iets door deze overvolle arena als een wind die door de toppen van de bomen ruist. Zelfs de gordijnen opzij van het podium ritselden, alsof ze door een geheimzinnig adem bewogen werden. David sprak weer:
‘Hij is hier. Hij is in deze zaal. Hij is speciaal voor jou gekomen. Als jij je leven veranderd wilt zien, is nu het ogenblik gekomen.’
Met autoriteit riep hij toen uit: ‘Sta op, zij die een nieuw leven willen beginnen, zij die Jezus Christus willen aannemen en zich willen bekeren – sta op! Kom naar voren!’
Nicky en meer dan vijfentwintig Mau Maus beantwoordden de oproep. Daarbij kwamen nog vijftig jongens uit andere gangstergroepen. In een aparte ruimte huilde Nicky voor de eerste maal sinds zijn kinderjaren in Portorico. Toen David zijn hand op het hoofd van Nicky legde en voor hem bad, kwamen er nog meer tranen. Schaamte, berouw en blijdschap over zijn redding vermengden zich in zijn hart. David moedigde de huilende Nicky aan: ‘Ga maar door, Nicky, huil maar door. Gooi het voor God neer. Roep Hem aan. Zeg het Hem maar.’ Nicky bad:
‘Oh God, als U mij lief hebt, kom dan in mijn leven. Ik ben het weglopen zo moe. Kom in mijn leven en verander het. Verander het alstublieft.’
Nicky verhaalt ons verder: ‘Dat was alles, meer wist ik niet te zeggen. Maar ik had het gevoel alsof ik werd opgenomen en naar de hemel vloog.’ Hij werd gedompeld in liefde en geluk.
David las uit de Bijbel: ‘Indien iemand in Christus is, die is een nieuwe schepping, het oude is voorbijgegaan, zie het nieuwe is gekomen’ (2 Kor.5:17). Dit was ook met Nicky gebeurd. Zij vrees en angsten waren weg. Al zijn haat was weg. Hij getuigt: ‘Ik had God lief… ik had Jezus Christus lief… en iedereen die bij me was. Ik had zelfs mezelf lief.’
Die avond knielde hij voor zijn bed en wierp zijn hoofd achterover. Hij bracht dankbaar naar buiten: ‘Jezus… Jezus… ik dank U, Jezus… dank U.’ Hij was niet bang meer voor de nacht. Hij sliep negen heerlijke uren.
De nachtmerries waren verdwenen
Hieronder kun je op de link het lied van Christian Verwoerd over Nicky Cruz horen. Er zijn fragmenten van de film ‘Het kruis in de asfaltjungle’ op te zien. David Wilkerson wordt daarbij gespeeld door de bekende christelijke zanger Pat Boone.
Voorbeeld van YouTube-video ‘Nicky, Jezus houdt van jou’ door Christian Verwoerd weergeven
Nicky en zijn ouders
Mr. Cruz was ook een helderziende (een spiritist). In een ander boek vertelt Nicky dat er een keer een man om hulp bij zijn vader kwam. De man voelde zich steeds beroerder en zieker worden sinds hij in een ander huis was gaan wonen. Cruz wist niet waar deze man woonde. Hij zag echter in een seance een huis, wat hij beschreef voor de man. De man herkende dit huis als zijn eigen huis. Vervolgens zag Cruz dat er een grafkist buiten in de grond lag bij een hoek van dat huis. Daar lag dus waarschijnlijk een vorige occult belaste bewoner begraven. Aan deze grafkist zag de spiritist Cruz zeven kuikenbotjes met een ijzerdraadje bevestigd. Dat is een occult symbool. Hij zei tegen de zieke man dat hij daar moest gaan graven en het ijzerdraad met de kuikenbotjes verbranden, zodat het ijzer zou smelten. De man heeft het zo gevonden en de opdracht uitgevoerd. Daarna is de man genezen.
Na de opzienbarende, wereldwijd bekende bekering van Nicky Cruz zijn er veel wonderlijke dingen gebeurd, ook in de familie en bij zijn ouders
Nicky heeft kans gezien een christelijke samenkomst te houden in zijn ouderlijk huis in Portorico, in het ‘huis van de heks’. Zijn vader ging er eerst heftig tegenin. Hij zag dat hij als spiritist dan geruïneerd zou zijn en sprak: ‘Ik verbied het.’
Zijn vrouw reageerde:
‘Zie je dan niet hoe God onze zoon veranderd heeft? Er moet iets in zitten. De laatste keer dat we hem zagen, leek hij wel een beest. En nu is hij een prediker, een christelijk prediker. Wij moeten die dienst houden en jij moet er bij zijn.’
Daar heeft Nicky toen een indrukwekkend getuigenis gegeven: hoe de duivel macht over hem had gekregen, hoe hij zijn slaaf was, hoe hij leefde als gangster. Hij vertelde ook hoe hij van satan verlost was door de macht van Christus.
Nicky is eigenlijk hoofdzakelijk door toedoen van zijn moeder ‘een kind van satan’ geworden
Ze had hem op achtjarige leeftijd toegeroepen, in de aanwezigheid van andere mediums: ‘Nicky is niet mijn zoon. Nee, nee. Hij is nooit van mij geweest. Hij is kind van de grootste van alle heksen. Hij is de zoon van Lucifer. Nee, nee, niet van mij… niet, niet van mij… zoon van satan, kind van de duivel.’ In trance schreeuwde ze volgens Nicky verder met gierende stem: ‘Ga uit, duivel. Weg van mij. Ga uit van mij, duivel. Weg! Weg! Weg!’ Toen besefte de kleine Nicky dat niemand hem lief had en dat hij een kind van satan was. Daarna wist hij dat hij voor altijd zou haten en niemand ooit meer zou liefhebben.
Hij besloot nooit meer te huilen… nooit meer. Vrees, vuil en haat waren goed voor hem, de zoon van satan.
Tijdens de christelijke samenkomst heeft Nicky voor de aanwezigen gebeden. Hij vroeg hen, die Christus als hun persoonlijke Verlosser wilden aannemen, naar voren te komen. Hij sloot zijn ogen voor stil gebed. Er kwamen mensen naar voren. Ze schreiden, toen ze knielden.
Nicky verhaalt ons verder: ‘Op de grond voor me begon een vrouw te bidden. Ik herkende de stem en opende mijn ogen. Voor mij geknield lagen mijn moeder en mijn twee jongste broers. Ze had haar gezicht verborgen in haar rok. Ik viel voor haar neer en sloeg mijn armen om haar schokkende lichaam.’ Vol ontroering sprak zijn moeder:
‘O, Nicky, mijn zoon, ik geloof ook in Jezus. Ik wil Hem aannemen als Heer van mijn leven. Ik ben de demonen en de boze geesten zo moe. Ik wil, net als jij, vrij zijn, ik wil ook Jezus aannemen als mijn Verlosser.’
Nicky verhaalt verder: ‘Ik luisterde naar dezelfde stem, die eens hysterisch had geschreeuwd: ‘Je bent een kind van satan, ik haat je…’ Nu hoorde ik die stem tot God om redding roepen. ‘O God, vergeef me alstublieft, dat ik tegenover mijn zoon heb gefaald. Vergeef me, dat ik hem van huis heb weggestuurd. Vergeef mijn zonden. Vergeef mij dat ik niet in U geloofd heb. Ik geloof. Nu geloof ik. Red me, o God, red me.’
Ik deed mijn armen wijd open om mijn twee jongere broers van vijftien en zestien jaar ook te omarmen, en zo hurkten we samen op de vloer en we baden en loofden God.’
