Copyright: Jan A. Baaijens, pastorale hulpverlening.

Dit artikel en deze Bijbelstudie gaat over het nut van beproevingen, verdrukking en vervolging voor de volhardende christenen in de loopbaan van het geloof. Daardoor wordt hun geloof uitgetest en versterkt.

Door de beproevingen wordt het geloof gezuiverd, zoals het goud gelouterd wordt in de smeltkroes. De gezindheid van Jezus Christus komt dan steeds meer in beeld in het leven van de toegewijde gelovige.

Petrus bemoedigd de gelovigen die door allerlei verzoekingen worden bedroefd. Hij verklaart over het nut hiervan in 1 Petr. 1:7: ‘Opdat de beproefdheid van uw geloof – die veel kostbaarder is dan goud dat vergaat en door het vuur beproefd is – mag blijken te zijn tot lof en eer en heerlijkheid, bij de openbaring van Jezus Christus.’

Je ziet hieronder op de afbeelding hoe het goud steeds meer wordt gezuiverd voor de toenemende hitte van het vuur. Dat beeld gebruikt Petrus bij de geloofsbeproeving.

Het gaat in 1 Petrus 1:7 over een positief resultaat van het toetsen en het uittesten van het geloof. In de Studiebijbel wordt verklaard: ‘Die test is noodzakelijk voor de geloofsgroei en leidt tot een groots doel.’

Het Griekse woord ‘dokimios’ (beproefd, echt) wijst op het resultaat, de uitkomst van de toets. Er wordt verder aangegeven dat door de beproeving de ‘kwaliteit’ van het geloof aan het licht komt: ‘Voor de geloofsgroei is deze ‘vuurgloed’ onmisbaar.’

Bij de vergelijking wordt opgemerkt in de Studiebijbel, dat het goud in een smeltkroes of smeltoven zodanig verhit wordt, dat het ruwe goud gescheiden wordt van de onzuivere bestanddelen, zodat er puur goud overblijft.  De goudsmid gaat net zolang door met verhitten en weg scheppen van de onzuivere bestanddelen, dat hij zijn gezicht erin kan zien als in een heldere spiegel.

Zo wordt ook het geloof gezuiverd,

opdat Jezus kan worden gezien in de beproefde gelovige

Als het goed is wil een oprecht gelovige (die niet verdeeld van hart is) het beeld van Jezus vertonen. Ook anderen kunnen dan de gezindheid van Jezus in de echte volgeling van Jezus herkennen. In Filip. 2:5 worden we opgeroepen: ‘Laat daarom die gezindheid in u zijn, die ook in Christus Jezus was.’ Verlang je er ook naar om te ontvangen wat in de zegenbede vanuit de Avondzang in kerken wordt uitgesproken:

‘O Zoon, maak ons Uw beeld gelijk!’

Jakobus heeft het over de zegen en het nut van de geloofsbeproeving, als hij aangeeft in Jak. 1:2-4: ‘Acht het enkel vreugde, mijn broeders, wanneer u in allerlei beproevingen terechtkomt, want u weet dat de beproeving van uw geloof volharding uitwerkt. Maar laat die volharding ook volledig mogen doorwerken, opdat u volmaakt bent en volkomen, en in niets tekortschiet.’

Zie op Jezus, om het vol te kunnen houden!

Om het vol te houden in de geestelijke strijd

is het van uiterst belang om op Jezus te blijven zien

We worden aangespoord in Hebr. 12:1-3: ‘Laten wij met volharding de wedloop lopen die voor ons ligt, terwijl wij het oog gericht houden op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof. Hij heeft om de vreugde die Hem in het vooruitzicht was gesteld, het kruis verdragen en de schande veracht en zit nu aan de rechterzijde van de troon van God.’ Want let toch scherp op Hem Die zulk een tegenspraak van de zondaren tegen Zich heeft verdragen, opdat u niet ontmoedigd wordt en bezwijkt.’

Geloofsgetuigen en martelaren

In Hebr. 11 wordt het geloof van geloofsgetuigen uit het Oude Testament ter aanmoediging aan ons voorgesteld. Het goede getuigenis van deze beproefde gelovigen kan ons aansporen om de loopbaan van het geloof met volharding te lopen. Zij worden in Hebr. 12:1 een menigte of wolk van getuigen genoemd, waarmee we als gelovigen omringt worden. In het voorbeeld van de loopbaan zijn het de voorlopers die de loopbaan eerder hebben gelopen en die op de tribune die de hartlopers aansporen.

De gelovigen van vroeger

sporen de gelovigen van nu aan

Het is een grote wolk van getuigen (in het Grieks: ‘nephos marturon’). Het woord ‘martur’ wil veel meer zeggen dan ’toeschouwer’, dat blijkt wel uit de beschrijvingen van deze ‘geloofshelden’ in Hebr. 11, de ouden waarvan God Zelf een goed getuigenis geeft (Hebr. 11:2).

Het is duidelijk dat zij door de genade, hulp en kracht van God hebben kunnen volharden, omdat zij Hem hebben verwacht. Je leest dat in Jes. 40:29-31, waarin in vers 31 aangeeft: ‘Maar wie de HEERE verwachten, zullen hun kracht vernieuwen, zij zullen hun vleugels uitslaan als arenden, zij zullen snel lopen en niet afgemat worden, zij zullen lopen en niet moe worden.’

Ik laat als opwekkend voorbeeld nu het levensverhaal van een wereldwijd bekende geloofsgetuige en martelaar volgen:

Richard Wurmbrand en De stem der martelaren

Richard Wurmbrand (Boekarest, 24 maart 1909 – Glendale, 17 februari 2001) was een Roemeens Luthers predikant, schrijver en leraar. Hij heeft vanwege zijn christelijke overtuiging veertien jaar lang in zijn vaderland Roemenië gevangengezeten en was de oprichter van de christelijke organisatie The Voice of the Martyrs.

Zijn jonge jaren als ongelovige

Richard Wurmbrand (1909-2001) is geboren in het Roemeense Boekarest. Hij was de jongste van een gezin met vier kinderen in een Joods gezin. Richard was aanvankelijk een overtuigd atheïst. Hij geeft aan: ‘Dit is het gevolg geweest van een verbitterde jeugd. Sedert mijn eerste levensjaren was ik een wees en in de moeilijke jaren van de eerste wereldoorlog heb ik slechts armoede gekend.’ 

Hij schrijft over zijn jonge jaren dat hij is opgegroeid in een gezin zonder enige godsdienst en dat hij op veertienjarige leeftijd reeds een overtuigde, verharde atheïst was. Ook door het lezen van atheïstische boeken groeide hij op ‘in een geest van verbittering tegenover de godsdienst’.

Hij geeft verder aan: ‘Maar, zoals ik naderhand heb verstaan, was ik door genade één van Gods uitverkorenen, om redenen die ik niet begrijp. Dat waren redenen die niets te maken hadden met iets in mijn karakter, wat dat was zonder meer slecht.’ 

Niettemin verlangde Richard er naar dat er een God van liefde zou bestaan. Hij verklaart:

‘Ik heb zo weinig gekend van de vreugden van kindsheid en jeugd. Ik verlangde er naar dat er tenminste ergens een liefhebbend hart zou zijn dat ook voor mij klopte.’

Op 26 oktober 1936 trouwde hij met Sabina Oster, met wie hij één kind kreeg, zijn zoon Mihai.

Ze leidden een zondig, werelds leven; Richard was vaak in de kroeg te vinden en maakte er geen geheim van dat hij graag contact zocht met allerlei vrouwen.

Door overmatig drankgebruik had Richard een zwak immuunsysteem en kreeg hij tuberculose, waardoor je in die tijd meestal kwam te overlijden. Hij werd erg ziek en de enige kans op genezing was een speciale behandeling in een sanatorium, ver van zijn woonplaats.

Geloof en bekering

Door de stilte in het sanatorium komt Richard tot rust en denkt hij na over zijn leven. Hij krijgt spijt van zijn egoïstische levensstijl. Hij bekeerde zich in 1938 tot het christendom door het getuigenis van Christian Wolfkes, een Roemeense (Duitse), christelijke timmerman, die Richard vertelt over de Heere Jezus. Christian geeft hem een Bijbel en Richard leest die van kaft tot kaft. Spoedig daarna komt ook Sabina tot geloof.

Door het lezen van het Nieuwe Testament werd Christus werkelijkheid voor hem. In de confrontatie met de waarheid sprak hij echter tot Jezus: ‘U zult mij nooit als discipel hebben. Ik wil geld, reizen, genot. Ik heb genoeg geleden. Uw weg is de moeilijke weg van het kruis en zelfs als het tevens de weg van de waarheid is, wil ik hem niet gaan.’ Het antwoord van Jezus kwam bij hem als een dringende bede: ‘Kom op Mijn weg. Wees niet bevreesd voor het kruis. Je zult het de grootste vreugde vinden.’

Richard ging door met lezen en zijn ogen vulden zich met tranen. Hij vergeleek het leven van Jezus met zijn zondige leven. Zijn vorige zekerheden brokkelden af  in het licht van de wijsheid en waarachtigheid van Jezus. Zo kwam hij tot geloof en bekering.

Gods Woord raakt hem diep en zorgt ervoor dat hij zijn leven aan de Heere Jezus overgeeft. Op zijn knieën bidt hij tot God: ‘Ik was een atheïst. Laat me nu naar Rusland trekken om als zendeling onder atheïsten te werken. Ik zal niet klagen als ik daarna de rest van mijn leven in gevangenissen moet doorbrengen.’ Hij geeft aan: ‘Geloof alleen redt, maar reddend geloof gaat altijd samen met grote offers ter wille van Jezus Christus.’

Missie en bediening tijdens de Duitse overheersing

Ze sloten zich aan bij de Anglicaanse ‘Missie aan de Joden’. Wurmbrand is tweemaal aangesteld als predikant: eerst in de Anglicaanse Kerk en later  (na de Tweede Wereldoorlog) in de Lutherse Kerk.

Snel daarna werd Richard predikant. Aan eind van de jaren dertig was het ook in Roemenië door Hitler een roerige tijd. De Wurmbrands hielpen families die door de oorlog werden verscheurd. Ze smokkelden Joodse weeskinderen uit getto’s en preekten dagelijks in schuilkelders, ondanks alle dreiging.  Regelmatig werden ze gevangengezet en beschuldigd van het organiseren van illegale religieuze activiteiten. Door hun goede contacten op belangrijke posten, kwamen ze telkens toch weer vrij.

Tijdens de nazibezetting hebben de Wurmbrands zich onvermoeibaar ingezet voor minderheden die slachtoffer waren geworden van de fascisten. Richard en Sabina konden daarna ook hulp aan de Duitsers niet weigeren. ‘God staat altijd aan de kant van de onderdrukten’, antwoordde Richard aan iedereen die hem ‘voor gek verklaarde’.

Opkomst van communisme en Russische bezetting

Tijdens de Tweede Wereldoorlog viel in 1944 de communistische Sovjet-Unie Roemenië binnen, wat voor Wurmbrand reden was om een missie aan zijn Roemeense landgenoten en de Russische soldaten op te zetten. Toen de overheid probeerde de kerken aan zich te onderwerpen ging hij ‘ondergronds’.

In 1944 werden de Nazi’s al verdreven door de Russen. Stap voor stap werd het communisme ‘ingevoerd’. Een groot deel van de kerken in Roemenië werkte mee met de overheid en deed concessies. Richard Wurmbrand weigerde; hij bleef het Evangelie delen, zowel met de Russische soldaten als met zijn eigen landgenoten. Hij nam daarbij geen blad voor de mond. Herhaaldelijk werd Richard gevraagd te stoppen met zijn werk, maar zonder succes.

Gevangenschap en martelingen

Op 29 februari 1948 werd hij, op een zondagmorgen, toen hij op weg was naar een kerkdienst, door de geheime politie gearresteerd, waarna hij de eerste drie jaar in eenzame opsluiting doorbracht. Jarenlang wordt de voorganger onder vreselijke omstandigheden vastgehouden. Hij wordt gemarteld en brengt wel drie jaren door in eenzame opsluiting. Daarna verbleef hij 5 jaar  in een gemeenschappelijke cel, waar het folteren met messen en gloeiende poken voortduurde. Jarenlang bleef zijn verblijfplaats strikt geheim. Een christenarts werd lid van de geheime politie om toegang te krijgen tot de gevangeniscellen om Wurmbrand te kunnen vinden. Hij ontdekte hem in een donkere, diepe cel na 8,5 jaar gevangenschap.

Zijn vrouw, Sabina, werd in 1950 gearresteerd en bracht drie jaar door als dwangarbeider aan het Donau-Zwarte Zeekanaal.

Richard verhaalt ons: ‘In de gevangenis duurden marteling en wreedheid zonder onderbreking voort. (…) In de daarop volgende jaren hebben ze, in verschillende gevangenissen, vier ruggenwervels en vele andere beenderen gebroken. Op twaalftal plaatsen hebben ze me gekerfd. Door branden en snijden hebben ze achttien gaten in mijn lichaam gemaakt.

Artsen in Oslo, die dit alles gezien hebben, alsook de littekenen van de longtuberculose die ik gehad heb, verklaarden dat het gewoon een wonder is dat ik thans nog leef! Volgens hun medische boeken had ik al jaren dood moeten zijn. Ik weet zelf dat het een wonder is. God is een God van wonderen.’ In mei 1965 heeft Wurmbrand een getuigenis afgelegd voor een senaatscommissie in Washington, waarbij hij de 18 wonden boven zijn middel heeft laten zien.

Wurmbrand overleefde 2,5 jaar in een onderaardse ‘sterfkamer’ voor doodzieke gevangenen, waarin anderen niet langer dan twee weken bleven leven. In die tijd heeft hij verschillend communistische bewakers voor Christus mogen winnen.

Na acht jaar werd Richard vrijgelaten met de waarschuwing om niet meer te preken. Zodra Richard Wurmbrand op vrije voeten was, pakte hij echter zijn werk weer op. Drie jaar later werd hij opnieuw opgepakt en veroordeeld tot een gevangenisstraf van vijfentwintig jaar.

Tijdens zijn tijd in de gevangenis, ontdekte hij dat het Licht van Christus juist ook in de diepste, meest eenzame en donkerste plaats op aarde schijnt.

Richard schrijft erover: ‘In de donkerste uren van onze martelingen kwam de Zoon des mensen tot ons, en deed Hij de gevangenismuren fonkelen als diamanten en vervulde Hij de cellen met licht. Ergens, heel ver weg, bevonden zich de folteraars, beneden ons, in het gebied van het lichamelijke. Maar onze geest verheugde zich in de Heere. Deze vreugd hadden wij niet willen missen voor die van koninklijke paleizen.’

Hij verklaart: ‘Gods oordeel gaat niet over hoeveel wij hebben geleden, maar de mate waarin wij hebben liefgehad.’ Richard verklaart: ‘Als u in de voetsporen van uw Meester wilt treden, verwacht dan dezelfde behandeling.’

***

Het geestelijk nut van verdrukking en beproevingen

Verdrukking is nuttig voor geestelijke kracht en geloofsgroei. De kracht van Christus wordt in onze zwakheid volbracht. Paulus kreeg een scherpe doorn in het vlees, om niet hoogmoedig te worden vanwege de geweldige openbaringen die hij van God had ontvangen. De doorn was ‘een engel van de satan’, die hem met vuisten sloeg, opdat hij zich niet zou verheffen (zie 2 Kor. 12:7-8).

Paulus werd bemoedigd in zijn moeite met de doorn in zijn vlees. We lezen erover in 2 Kor. 12:8-9: ‘Hierover heb ik de Heere driemaal gesmeekt dat hij van mij zou wijken. En Hij heeft tegen mij gezegd: Mijn genade is u genoeg; want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Het liefst zal ik dus meer in mijn zwakheden roemen, opdat de kracht van Christus in mij komt wonen.’

De kracht van Christus wordt in zwakheid volbracht

Paulus geeft verder aan in 2 Kor. 12:10: ‘Daarom heb ik een behagen in zwakheden, in mishandelingen, in noden, in vervolgingen, in benauwdheden, om Christus’wil. Want wanneer ik zwak ben, dan ben ik machtig.’ 

Een mooi voorbeeld vinden we in de verdrukking van de palmboom, om deze sterker te maken. Ze doen dat al bij een jonge palmboom, omdat deze later een zwaar gewicht kan dragen en stormen kan verduren.

Veel gelovigen ervaren in verdrukking en beproeving om Jezus’ wil ook de liefde van God op een bijzondere manier. Hun hoop wordt er door versterkt. Paulus geeft aan in Rom. 5:3-5: ‘Maar wij roemen ook in de verdrukkingen, omdat wij weten dat de verdrukking volharding bewerkt. en de volharding beproefdheid en de beproefdheid hoop. En de hoop beschaamd niet, omdat de liefde van God in onze harten uitgestort is door de Heiliger Geest, Die ons gegeven is.’

 ***

Richard Wurmbrand geeft aan in zijn boek ‘Christus in de communistische gevangenissen’: ‘Ik heb werkelijk juichende christenen slechts in de Bijbel en in de gevangenis gevonden. Ze zijn bereid voor hun geloof te sterven.’ Hij merkt verder op:

‘Als je een bloem onder je voet stuk wrijft, beloont die je met zijn geur. En christenen, die door de communisten gemarteld zijn, beloonden hen met liefde en brachten vele van hun beulen tot Christus.’

‘Er zijn geen lauwe christenen in communistische gebieden – de prijs, die christenen betalen is veel te hoog.

Uit vervolging is altijd een beter christen voortgekomen: iemand die graag zielen wil winnen.’

Voor zover ik mij herinner, riep Richard toen hij de gevangenis verliet, hard buiten de muren: ‘Laat mij niet meer blij zijn nu ik vrij ben, dan dat ik was in de gevangenis.’

Voordat hij Roemenië in december 1965 met zijn gezin kon verlaten, ging hij eerst nog naar het graf van de kolonel die zijn arrestatiebevel had uitgevaardigd en opdracht had gegeven voor zijn jarenlange marteling, om daar een bloem op te leggen.

Wurmbrand schrijft: ‘Ik heb een bloem op zijn graf gelegd. Door deze handeling heb ik mijzelf gewijd tot de taak om de vreugde van Christus, die ik zelf bezit, uit te dragen onder de communisten, die geestelijk zo leeg zijn.’ Hij geeft daarbij aan:

‘Ik haat het communistische stelsel, maar ik heb de mensen lief.’

Na 8,5 jaar gevangenschap werd Wurmbrand in 1956 vrijgelaten, waarna hij, ondanks waarschuwingen van de overheid, zijn werk in de ondergrondse kerk voortzette. Wurmbrand geeft aan dat hij na 8,5 jaar gevangenschap 3 jaar in betrekkelijke vrijheid leefde. Daarna volgde nog eens vijf en een half jaar gevangenschap.

Wurmbrand verklaard in zijn boek ‘De ondergrondse kerk’, dat hij zich niet gefrustreerd voelt omdat hij zoveel jaren verloren heeft in de gevangenis. Hij geeft aan: ‘Ik heb schone dingen gezien. Zelf heb ik behoord tot de zwakke en onbetekenende figuren in de gevangenis, maar ik heb het voorrecht gehad in dezelfde gevangenis te vertoeven met grote heiligen, geloofshelden, die de christenen der eerste eeuwen evenaarden. Ze zijn met grote vreugde gestorven voor Christus. De geestelijke schoonheid van zulke heiligen en helden des geloofs is nooit te beschrijven.’

Hij merkt verder op:

‘De ondergrondse kerk is de kerk

die teruggekeerd is tot de eerste liefde.’

Hij geeft daarbij aan: ‘Ik heb de schoonheid gezien der ondergrondse kerk, haar geest van opoffering.’

Vrij en vertrek naar het vrije Westen

In 1959 werd hij opnieuw gearresteerd en veroordeeld tot 25 jaar gevangenschap. Die straf hoefde hij echter niet uit te zitten: onder politieke druk uit het buitenland ontving hij in 1964 amnestie en werd hij vrijgelaten.

Na de bemiddeling van buitenlandse organisaties laat de Roemeense overheid Richard in 1964 vervroegd vrij. Een jaar later vertrekken de Wurmbrands naar het vrije westen.

Na onderhandelingen van twee Noorse christelijke organisaties – de Missie aan de Joden en de Hebreeuws-christelijke Alliantie – met de communistische autoriteiten mochten Wurmbrand en zijn familie voor 7000 of 10.000 dollar  het land verlaten. (De gewone prijs voor een gevangene was toen 2000 dollar.)

Later werd bekend dat de communistische beambte die toestemming gaf voor zijn ‘verkoop’, daarvoor is doodgeschoten. De leiders van de ondergrondse kerk overtuigden hem ervan om hier op in te gaan, zodat hij in de rest van de wereld een stem voor de vervolgde kerk zou kunnen zijn.

Stem van de ondergrondse kerk

Richard en Sabina trokken zich in het westen niet terug. Richard schreef zijn ervaringen in de communistische gevangenis in korte tijd op. Dit boekje wordt uitgegeven onder de naam ‘Gemarteld om Christus’ wil’.

Zijn verhaal verspreidde zich razendsnel. Vanuit de hele wereld kwamen uitnodigingen om te spreken over de situatie van vervolgde christenen in Oost-Europa.

Wurmbrand werd bekend als “de stem van de ondergrondse kerk”. In april 1967 richtten de Wurmbrands ‘Jesus to the Communist World’ (Jezus aan de Communistische Wereld), het latere ‘The Voice of the Martyrs’ (De Stem der Martelaren) op. Deze interkerkelijke organisatie werkte in het begin alleen voor en met vervolgde christenen in communistische landen, de activiteiten werden later echter uitgebreid tot vervolgde christenen in de hele wereld en dan met name in de islamitische gebieden.

In 1990 keerden Richard en Sabina Wurmbrand voor het eerst in 25 jaar terug naar Roemenië voor de opening van een drukkerij en boekwinkel van The Voice of the Martyrs in Boekarest.

Wurmbrand in Nederland

The Voice of the Martyrs is een zusterorganisatie van de Nederlandse Stichting De Ondergrondse Kerk. Wurmbrand is de grondlegger van SDOK. In 1969 hield Wurmbrand een toespraak in de Nieuwe Kerk te Delft. In de jaren ’70 bracht Wurmbrand meerdere bezoeken aan Nederland.

Overlijden en nalatenschap

Richard Wurmbrand overleed begin 2001, zes maanden na zijn vrouw, die op 11 augustus 2000 reeds was overleden.

Wurmbrand schreef 18 boeken in het Engels (waarvan enkele vertaald zijn in het Nederlands) en nog anderen in het Roemeens. Zijn bekendste boek is Tortured for Christ (Gemarteld om Christus’ wil) uit 1967.

Jaren geleden, toen ik nog in de twintig was, heb ik ds. Wurmbrand eens gehoord tijdens een bijeenkomst in Middelburg. Hij sprak vanaf de preekstoel in de kerk van de Gereformeerde Gemeente in de Segeerstraat. Het trof mij dat hij ons op een gegeven moment aansprak met ongeveer de volgende woorden:

‘Bent u al 5 jaar op de weg,

en bent u nog niet het middel van bekering voor een ander geweest?

Kijk het dan maar eens na of het echt is bij je?’

Getuigen in de verdrukking

Later sprak ik in Roemenië de vrouw van een oudere predikant, die Wurmbrand had ontmoet in de gevangenis als medegevangene in een cel. Wurmbrand bleef doorgaan met evangeliseren, ook al werd hij in elkaar geslagen door bewakers. Hij was niet bang en bemoedigde de andere gevangenen met het Evangelie. Bij de toespraken klapte hij ook wel in zijn handen. Toen een bewaker door het kleine kijkgaatje zag dat hij weer preekte, werd hij meegenomen, geslagen en bewusteloos in de cel teruggebracht. Toen hij bijkwam, richtte hij zich weer op, klapte in zijn handen en zei zoiets van: ‘mannen waar waren we gebleven,’ en hij ging verder met zijn toespraak.

Wurmbrand geeft aan over de moedige gelovigen en bewakers: ‘Wij preekten en zij sloegen.’ Hij beschrijft zelf een tafereel dat zich vaker afspeelde, over een broeder die aan het preken was in de cel. Plotseling kwamen bewakers binnenstormen, verrasten hem midden in een zin en sleepten hem naar de ‘ranselkamer’. Ze brachten hem na de afranseling terug en smeten hem bebloed op de gevangenisvloer. Richard verhaalt verder: ‘Bij stukjes en beetjes krabbelende hij met zijn gebeukte lichaam weer overeind, trok met een pijnlijk gezicht zijn kleren recht en zei: ‘Wel broeders, waar was ik gebleven toen ze me in de rede vielen?’ En dan ging hij verder met zijn evangelieprediking!’

Het getuigenis van Richard Wurmbrand maakt christenen overal ter wereld bewust van het lijden van de kerk onder het communistisch regime. In een groot aantal landen worden organisaties opgericht, onder de naam Voice of the Martyrs. Wurmbrand spoort aan: ‘Geef ons de middelen die we nodig hebben, dan zullen wij de prijs betalen voor het gebruik ervan!’ 

Een aansporing getuigenis voor ons

Richard Wurmbrand overlijdt in 2001. Zijn getuigenis spoort nog steeds christenen aan om naast vervolgde broeders en zusters te staan. Zoals Richard zelf zei: ‘We zijn niet allemaal geroepen om de marteldood te sterven. Maar we zijn wel allemaal geroepen om dezelfde geest van zelfopoffering en liefde te hebben, net als deze martelaren, tot het einde van ons leven.’

Ds. Richard Wurmbrand mocht verklaren: ‘De eerste dagen na mijn bekering had ik het gevoel, dat ik niet zou kunnen voortleven. Als ik op straat liep, voelde ik een lichamelijke pijn om iedere man of vrouw die voorbij kwam. Het was als een messteek in mijn hart (?), wanneer ik mij afvroeg of hij of zij wel bekeerd zou zijn.’

En ook Wurmbrand heeft de vurigheid en bewogenheid over het heil van verloren zielen niet verloren, ook niet op hoge leeftijd (86 jaar), zoals we dit kunnen zien in het maandblad ‘Stem der martelaren’ van oktober 1995.

Een redder van drenkelingen

Hij schrijft onder meer in deze uitgave: ‘Ik las eens over een schip dat zonk in het meer van Michigan, niet ver van de kust. Enkele passagiers verdronken direct. Anderen probeerden zich te redden door naar de kust te zwemmen, maar het water was ijskoud.

Een goede zwemmer zette zijn leven op het spel om mensen te redden. Toen hij zes mensen gered had, was hij uitgeput. Maar hij zag nog anderen die in gevaar waren. Hij raapte al zijn energie bij elkaar en weerstond het ijskoude water nog een keer; een zevende was gered. Inmiddels trilde hij over zijn hele lichaam van de kou. Hij kon nauwelijks nog ademhalen. Zijn laatste woorden waren: ‘Hoe moet ik voor God verschijnen nu ik er maar zeven heb gered? Hadden het er niet acht kunnen zijn?’

Wurmbrand sluit erop aan: ‘Dit is hoe we ons voelen als we kijken naar wat anderen zouden beschouwen als de grote vooruitgang van onze zending:

‘Hadden we er niet meer kunnen bereiken?’

Mijn lieve vrouw Sabina is 83 en ik ben 86. Op dit moment zijn we allebei ziek. Sabina is herstellende van een operatie die nodig was om de kanker, die in haar maag was, te verwijderen. We zijn God dankbaar dat de operatie geslaagd is.

Ikzelf heb nogal last van mijn hart. (…) Als het volgende moment mijn laatste minuut zou zijn, zou ik mezelf afvragen: ‘Had ik er niet nog één tot Christus kunnen brengen?’

Richard houdt ons verder voor: ‘De verkondiging van het Evangelie is niet de roeping van enkele individuen en organisaties, maar de vreugdevolle plicht van ons allen. Ik ben niet door een zendeling gewonnen voor het Evangelie van Christus, maar door een oude timmerman, een vreemdeling die me op straat aanhield en me vertelde over Jezus. Ik deelde dit met anderen en zij vertelden het ook weer door. Dit resulteerde in het ontstaan van vele kerken en een wereldwijde organisatie.

Daarnaast heb ik in verband met het werk van onze organisatie gesproken in 31 verschillende landen. Ik heb het voorrecht gehad om de boodschap, die een gelovige oude timmerman me doorgegeven heeft, met grote menigten te kunnen delen.’

Wurmbrand spoort ook ons aan, als hij schrijft: ‘Waarom zouden we niet allen mensen op straat tegenhouden? We zouden dat zeker doen als een groot gevaar onze woonplaats bedreigde. Maar in feite wordt iedereen bedreigd door het grootste gevaar aller tijden: het vooruitzicht van een eeuwige hel. Waarom zouden we niet praten tegen onze buren en collega’s op ons werk?’ 

Hij geeft aan: ‘Hij Er zijn zoveel Joden, moslims en atheïsten, die overal om ons heen wonen. Deel uw geloof met hen! Gebruik uw reizen, uw vakanties voor dit doel. Een speciale voorbereiding is niet nodig. Degene die mij tot Christus gebracht heeft, heeft nooit een conferentie over het ‘winnen van mensen voor Christus’ bijgewoond! U moet allemaal een zendeling zijn!…’

‘U moet allemaal een zendeling zijn!’

ZIJN WE ZIELENWINNERS VOOR CHRISTUS?

Volgens Wurmbrand heeft ‘de vervolging altijd een beter soort christenen voortgebracht, een getuigend christen, één die zielen wint’.

Hij laat ons verder weten: ‘De communistische vervolging heeft teruggeslagen en ernstige, toegewijde christenen opgeleverd, zoals in vrije landen zelden worden aangetroffen. Deze christenen kunnen niet begrijpen, hoe iemand een christen kan zijn en niet zou begeren ieder die hij ontmoet voor Christus te winnen.’

Hij houdt ons duidelijk voor:

‘Wij moeten nooit ophouden als we eenmaal een ziel voor Christus hebben gewonnen. Want daarmee heeft men nog maar half werk gedaan.

Iedere ziel, die voor Christus gewonnen is,

moet zelf een zielenvanger worden.’

De thee met de zeven ‘geestelijke kruiden’

In de communistische tijd kreeg Wurmbrand eens de gelegenheid om een toespraak te houden voor wel meer dan 1000 mensen van de universiteit. Hij sprak op een gegeven moment: ‘Laat het lijden u niet overrompelen.’ Hij gaf een wijze les door van een dominee die hem het eerst Christus onderwees en voor zijn geloof is gestorven.

Hij vertelde hun het verhaal van een dokter uit de begintijd van het christendom, die onrechtmatig gevangen genomen was door een keizer. Na enkele jaren gevangenschap en ontbering, bekeek zijn vrouw hem en sprak: ‘Hoe komt het dat je er zo goed uitziet?’ Glimlachend gaf de dokter aan dat hij een middel had gevonden voor alle moeilijkheden, lijden en verdriet, namelijk een bijzondere ‘thee’, die uit zeven kruiden bestaat.

Hij noemde de volgende ‘geestelijke kruiden’:

1. Wees tevreden met wat je hebt.

2. Gezond verstand, die je moet gebruiken.

3. Herinnering aan vroegere zonden.

4. De gedachte aan de smarten die Christus met vreugde voor ons gedragen heeft. Daardoor kun je opmerken dat het lijden, als het kalm en met vreugde gedragen wordt, bevrijdend is.

5. De wetenschap dat het lijden ons gegeven wordt door God als Vader, niet om ons schade te doen, maar om ons te reinigen en te heiligen. Dit lijden dient om te louteren en toe te bereiden voor de hemel.

6. De wetenschap dat geen lijden een christelijk leven kan schaden. De gevangenis kan de gelovige niet beletten lief te hebben en ijzeren tralies kunnen het geloof niet buitensluiten.

7. Het laatste kruid in het recept is de hoop.

Wurmbrand sprak daarna in de volle kerk:

‘Ik heb vaten vol van deze thee gedronken.’ 

***

Lopen in de loopbaan van het geloof

Lezen: Hebreeën 12:1-15a

Paulus vergelijkt het met het lopen in de loopbaan. Daarbij moet je ook de ogen op het doel gericht hebben. Je moet daarbij zeker ook kijken naar Jezus, ‘the Forerunner’ (Hebr. 6:20). Je kunt er over lezen in Hebr. 12:1-11, waar het gaat over ‘the race of faith’.

Kom in de geestelijke renbaan,

in het voetspoor van Jezus!

Er kan veel strijd, tegenstand en aanvechting zijn in deze loopbaan. Er zijn veel geloofsgetuigen voorgegaan, die de latere lopers aanmoedigen, net als het publiek op de tribunes van de renbaan.

Daarbij moeten we ‘afleggen alle last en de zonde, die ons zo gemakkelijk verstrikt’. Vers 1 vervolgt: ‘En laten wij met volharding de wedloop lopen die voor ons ligt.’  Deze volharding ziet op een sterke wilskracht.

In Hebr. 12:2 leren we, dat wij het oog gericht moeten houden op Jezus, ‘de Leidsman en Voleinder van het geloof’.

Houd het oog gericht op Jezus,

de Leidsman en Voleinder van het geloof 

In de Engelse Bijbel lezen we: ‘The Author and Finisher of our faith’. Hij heeft de weg tot God geopend. Hij is Zelf de Weg! Hij heeft het spoor van het geloof voor ons gebaand. Hij heeft ook de finish, het heerlijk einddoel van de overwinning tot stand gebracht.

Jezus zag Zelf ook op het doel, namelijk op ‘de vreugde die Hem in het vooruitzicht was gesteld’. Dat zijn de gelovigen van alle tijden en plaatsen. De geweldig grote oogst van mensenzielen zag Hij als het vreugdevolle doel van Zijn lijden en sterven. Daardoor heeft Hij alles willen verdragen. Wat een ongekende, grenzeloze en opofferende liefde!

Als ‘de redding van zondaren’ de vreugde van Jezus is, dan behoren wij Hem hierin te volgen. En je kunt veel dragen en verdragen als je ook hierin op Hem mag blijven zien.

In vers 3 worden we aangemoedigd: ‘Want let toch scherp op Hem, Die zulk een tegenspraak van de zondaren tegen Zich heeft verdragen, opdat u niet ontmoedigd wordt en bezwijkt.’ Door het zien op Jezus wordt worden wij bemoedigd en wordt onze wil gesterkt.

Ik denk hierbij aan het liedje van Elly en Rikkert, waarin wordt gezongen: ‘Ik zal de wedloop blijven lopen, mijn ogen op het doel gericht; en ik zal altijd blijven hopen, dat er een prijs, dat er een krans, dat er een kroon voor mij ligt. (…) Ik kijk naar Jezus, Die ons voorgaat; Hij is het eind (…) en het begin.’

Je kunt er hieronder op aanklikken:

Hoe kun je overwinnen en de eindstreep halen?

Ga recht op het grote doel af…

Kijk recht vooruit op de juiste weg, zoals we lezen in Spreuken 4:25-27: ‘Laten je ogen recht vooruitkijken en je oogleden zich recht vóór je houden. Baan het spoor voor je voet, en laten al je wegen vaststaan. Wijk niet af naar rechts of naar links.’

In Hebreeën 12:2 leren we, dat wij het oog gericht moeten blijven houden op Jezus. Als je dat doet in het geloof, zullen je ogen recht vooruit blijven kijken op het spoor dat Hij voor je heeft gebaand. Je ziet dat terug in de Christenreis van John Bunyan, waarvan je hieronder een afbeelding ziet.

Blijf lopen in de loopbaan van het geloof…

 ziende op Jezus

Je kunt op de link aanklikken op een eerste PowerPoint. Hierbij kun je ook de hierop aangegeven liederen zingen tijdens een samenkomst:

PowerPoint Houd vol op de loopbaan van het geloof

***

Het beste doel

Wat is het beste doel dat je in je leven kunt bereiken? Dat is Gods doel! Daarom moeten wij onze ogen richten op Zijn doel en bidden: ‘Kom tot Uw doel met een ieder van ons.’

Hoe kunnen we zijn doel dan bereiken? Door Jezus te volgen in de weg die Hij voor ons heeft geopend. Hij heeft deze weg voor ons gebaand en tot het einde toe gelopen.

Ga gelovig op pad… stap voor stap

Als we op weg gaan naar het hemelse Kanaän mogen we gaan op de beloften van God. Denk hierbij aan de belofte van God aan Jozua, toen de Israëlieten voor de Jordaan stonden. Hij beloofde hun daar het land Kanaän te geven, en sprak tot Jozua (in Joz. 1:3): ‘Elke plaats die uw voetzool betreedt, heb Ik u gegeven…’

Overal waar wij in geloofsgehoorzaamheid onze voet zetten op de weg van Jezus, zullen wij een stap verdergaan onder ze zegen van God. Als je geen stap zet op Zijn weg, dan ontvang je dit niet. Op de weg naar geestelijk herstel gaat het ook om het zetten van die dagelijkse stap.

Kijk niet terug als de angst en twijfel je achtervolgen. Kijk niet bezorgd vooruit naar de stap die je nog niet hoeft te zetten.

De stap die je in het geloof zet, is goed.

We lezen in Psalm 119:104 over het Woord van God: ‘Uw Woord is een lamp voor je voet en een licht op mijn pad.’ Voor iedere nieuwe voetstap die je mag nemen, mag je het Woord laten schijnen. Je leest dan in de Bijbel welke stap je kunt gaan. Daarna laat je het licht schijnen op de volgende stap… Zo wordt het pad steeds verder zichtbaar bij iedere stap die je in het geloof neemt.

Geloven is als je het niet ziet,

toch maar gewoon doorgaan op de beloften van God

Bemoedig elkaar!

Laat je ook aanmoedigen door andere gelovigen, die ook in het licht wandelen. Zeker op momenten dat de weg moeilijk voor je is.

Voor je gevoel kan deze weg onbegaanbaar lijken. Toch moet je leren om Hem gelovig stap voor stap te volgen.

‘Ik ben de Weg!’

Ik geef je een mooi voorbeeld door: Een groepje reizigers stond bij een inlandse gids voor een ondoordringbare jungle. Ze riepen uit: ‘Hier kunnen we niet verder, er is geen weg meer. Zo kunnen we ons doel niet bereiken.’ De gids hield echter zijn kapmes omhoog en reageerde: ‘Ik ben de weg!’ Met zijn kapmes baande hij het pad voor de reizigers. Ze hoefden hem alleen maar te volgen.

Zo is Jezus voor ons ook ‘de Weg, de Waarheid en het Leven’ (Joh.14:6). Hij heeft de weg tot het Vaderhuis geopend.

Jezus heeft de weg gebaand en het doel bereikt

Aan het kruis heeft hij uiteindelijk gezegd: ‘Het is volbracht!’ (in het Engels: ‘It is finished!’)

Hieronder volgen drie liederen van Elly & Rikkert over de levensreis en het zoeken naar de Weg, de Waarheid en het Leven. Uiteindelijk wordt ook de vermoeide reiziger bemoedigd.

Ik ben op reis:

***

Wandel in het licht!

Jezus leert ons in Joh.8:12: ‘Ik ben het Licht der wereld; wie Mij volgt, zal beslist niet in de duisternis wandelen, maar zal het licht van het leven hebben.’

Vanuit het Evangelie komt het licht je al tegemoet. Veel gelovigen zijn ons al voorgegaan (zoals je kunt lezen in Hebreeën 11). Volg hen in hun voetsporen naar het Licht der wereld.

Hieronder vind je een tweede PowerPoint, met mooie afbeeldingen. Deze is goed te gebruiken bij de inleiding van deze sessie. Je kunt erop aanklikken:

PowerPoint De loopbaan van het geloof

***

Opdrachten en Bijbelstudie

Samen lezen Hebr. 12:1-4 en de verzen 12-13

1. Wat moeten we doen in de loopbaan van het geloof als je let op Hebr. 12:1-3?

2. Hoe kun je het volhouden in de geestelijke strijd op de loopbaan van het geloof?

3. Wat doe je eraan om niet ontmoedigd te bezwijken of te verslappen in je geloof?

4. Wat spreekt je aan in de teksten uit Hebr. 12? En wat heb je ervan ervaren?

5. Wat is het nut van geloofsbeproeving als je let op het volgende tekstgedeelte?

In 1 Petrus 1:7 wordt ons geleerd, dat de beproeving of het uittesten van het geloof veel kostbaarder is dan door vuur beproefd goud (in de smeltkroes).

In Jakobus 1:2 lezen we: ‘Acht het enkel vreugde, mijn broeders, wanneer u in velerlei beproevingen terecht komt.’

Als Jezus bij je is,

kun je blij zijn in de verdrukkingen

Jak. 1:12 geeft aan: ‘Zalig is de man die verzoeking verdraagt, want als hij beproefd bevonden is, zal hij de kroon van het leven ontvangen, die de Heere beloofd heeft aan hen die Hem liefhebben.’ Zie ook de woorden van Paulus in 2 Tim. 4:7-8.

Samen lezen 2 Korinthe 12:7-10

6. Word jij ook gehinderd door ‘een doorn in het vlees’? Wat wil je ervan zeggen?

7. Wat denk je van de ervaringen en woorden van Paulus in 2 Kor. 12:7-10?

8. Hoe kon  hij tevreden zijn met de doorn en een behagen hebben in zwakheden,     mishandelingen, noden, vervolgingen en benauwdheden om Christus’ wil?

Hoe heb jij in jouw problemen en strijd de kracht van Jezus Christus meegemaakt?

Paulus  getuigt in 2 Tim. 4:7-8: ‘Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden.’

9. Ben je ook met de goede strijd bezig?

10. Hoe is het gesteld met je geloof?

Samen danken en bidden

Waarvoor wil je danken en waarvoor heb je gebed nodig?

Liederen bij het onderwerp

Volg Jezus op Zijn weg

Laat je bemoedigen door het lied van Sela: ‘Heer, wijs mij Uw weg.’ Het uitgangspunt en de kern van deze sessie wordt wel verwoord in dit lied. Ik laat het daarom hieronder volgen. Overdenk het biddend. Volg Jezus op de weg, die Hij gebaand heeft. Zing het maar mee op de loopbaan van het geloof:

Heer, wijs mij uw weg en leid mij als een kind
dat heel de levensweg  slechts in U richting vindt. 
Als mij de moed ontbreekt om door te gaan,
troost mij dan liefdevol en moedig mij weer aan.

…

Heer, leer mij uw weg, die zuiver is en goed.
Uw woord is onderweg als een lamp voor mijn voet.
Als mij het zicht ontbreekt, het donker is,
leid mij dan op uw weg, de weg die eeuwig is.

…

Heer, leer mij uw wil aanvaarden als een kind
dat blindelings en stil U vertrouwt, vrede vindt.
Als mij de wil ontbreekt uw weg te gaan,
spreek door uw Woord en Geest mijn hart en leven aan.

…

Heer toon mij uw plan; maak door uw Geest bekend
hoe ik U dienen kan en waarheen U mij zendt.
Als ik de weg niet weet, de hoop opgeef,
toon mij dat Christus heel mijn weg gelopen heeft.

…

Je kunt het aanklikken via YouTube: