Copyright: Jan A. Baaijens en Ian du Pon
Hoe word je bevrijd uit een jarenlange zware verslaving en psychiatrische stoornissen van meer dan 20 jaar?
Wat is hierbij de meerwaarde van het christelijk geloof bij de psychiatrische hulpverlening?
Dat kun je zien in het volgende aangrijpende levensverhaal van Ian du Pon.
Ian du Pon is 47 jaar in 2020. Hij is dan zo’n 7 jaar clean. Hij is zonder geloof in Vlissingen opgevoed. Als tiener was hij al aan de alcohol en drugs. Pas na zijn veertigste is hij op het gebed bevrijd van verslaving en psychiatrische problemen, die hem naar de afgrond voerden.
Hij veroorzaakte zoveel problemen, dat hij meerdere malen bij de justitie moest verschijnen en de rechter zei: ‘Ik heb je nu al zo vaak zien langskomen. Ik ben het zat met je, als je zo door blijft gaan dan ga ik een maatregel toepassen dat je helemaal in een gesloten kliniek terecht komt. Dan gaan we hardere sancties stellen’.
De psychiatrie kon hem niet blijvend helpen. Toen hij voor de zoveelste keer in een inrichting in een kamer werd opgesloten, zeiden de begeleiders: ‘Je zoekt het maar uit. We hebben al zo vaak problemen met jou gehad, we kunnen niets meer voor je betekenen.’
Hoe is hij bevrijd uit verslaving en psychische problemen?
Als we emotioneel beschadigd, ernstig verslaafd en geestelijk gebroken zijn, kunnen we vanuit onszelf moeilijk herstellen. Dan hebben we een hogere kracht, geloof, nieuwe hoop en liefdevolle relaties nodig. Dat laatste is uiteindelijk bij Ian gebeurd. Hij is het levende bewijs van herstel door de liefde van God, Die door Jezus Christus onze gebeden wil verhoren als we ons in onze nood aan Hem overgeven.
Geloof, hoop en liefde zijn als gaven van God nodig om het geestelijk gemis bij iemand met psychiatrische problemen op te kunnen lossen. Dat is de meerwaarde boven medicijnen voor ‘het ontbrekende stofje in de hersenen’ en therapie.
Ian gebruikt na zijn geestelijk herstel nog wel een onderhoudsdosis medicijnen via de huisarts. Alles wat helpt bij de geestelijke hulpverlening is goed. Nu hij echter innerlijk is vernieuwd, leeft hij met geloof, hoop en liefde en is hij dank zij God een gelukkig mens!
Als tiener al aan de alcohol en drugs
Vanaf zijn 17-jarige leeftijd gebruikte hij overmatig alcohol en is hij gaan blowen. Samen met een vriend dronk hij zelfs wel 7 tot 8 flesjes op een avond. Op 19-jarige leeftijd ging hij al naar houseparty’s en gebruikte hij ook de jaren daarop XTC pillen, speed (amfetamine) en paddo’s. Volgens Ian kun je door speed twee dagen in een euforie zijn, terwijl de afkick drie of vier dagen duurt.
Psychoses en occulte infiltraties
Door amfetaminen kun je echter ook psychoses krijgen. Ian kreeg hallucinaties en occulte infiltraties. Hij kon gaan schreeuwen op de dansvloer, gaan schudden, het ijskoud krijgen, waarna er rillingen kwamen. Hij raakte geestelijk belast en gebonden drugs en alcohol, terwijl hij in die tijd veelvuldig houseparty’s bezocht.
Hij leefde bij tijden in een fantasiewereld door de psychoses en zag mensen in zijn kamer. Hij kreeg hallucinaties en er verschenen in deze beelden personen die aan hem verschenen. Dat gebeurde als hij alleen thuis was bij het gebruik. Ian had ook angstige nachtmerries en sliep slecht.
Toen hij half de twintig was had hij contact met een jongen die bezig was met het Hindoeïsme. Ian geeft aan: ‘Ik was erg op zoek naar levensantwoorden en toen kwam ik in aanraking met de verkeerde geestelijke wereld. Die jongen heeft bij mij een psychose opgewekt door duistere machten. Ik ben tijdens die psychose op de vlucht geslagen. Ik ben vijf dagen helemaal van het padje af geweest. Ik had hele heftige waanideeën en dacht dat er allemaal complotten waren.’ Hij dacht dat de recherche daarbij een heel onderzoek naar hem gestart was.
Opnames in de psychiatrie
Toen Ian 26 jaar oud was, werd hij vanwege psychoses en achtervolgingswaanzin opgenomen op de Paasafdeling in Vlissingen, voor psychotherapie en was daar tweeëneenhalve maand. Hij kreeg zelfs de diagnose ‘schizofrenie’. Hij kreeg antipsychotica en therapie. Ian was er in die tijd psychisch slecht aan toe. Hij bleef in beeld bij de psychiatrie en is er daarna nog een keer opgenomen geweest.
Voor de rest is hij behoorlijk wat keren opgenomen geweest bij verschillende psychiatrische inrichtingen. Ian is totaal wel tweeënhalf jaar in een afgesloten ruimte opgenomen geweest in een grote inrichting. Hij had veel te maken met psychiaters en medicatie. Daarbij hebben ze de volgende diagnose gesteld: schizofrenie, schizo affectieve stoornis met stemmingsstoornissen.
Gered van de ondergang
In die periode was hij zo paranoia dat hij bij tijden op de vlucht sloeg. Op een keer zat hij aan het water aan de kust, verschillende kilometers van Breskens vandaan. Zijn eerste plan was om zichzelf te gaan verdrinken, want hij zag geen uitweg meer. Hij zat daar op een trap en keek een beetje omhoog naar de wolken.
Ian zag in een wolk de vorm van een hand en een wenkbeweging. Hij geeft aan: ‘Tegelijkertijd hoorde ik diep in mijn binnenste een stem die zei: ‘Kom maar bij Mij’. Het was echt een openbaring dat God me toen al riep. Ik ervaarde het als een bijzonder gebaar, maar ik deed er verder niets mee. God zag mij daar wel zitten, helemaal van het padje af en volledig eenzaam. Het gaf me wel veel rust.’
Hij is zonder geloof opgevoed
Ian is niet gelovig opgevoed. Hij geeft aan: ‘Mijn ouders hebben altijd stellig gezegd dat ze niet in God geloven, dus dat kreeg ik ook van jongs af aan al mee. Ik had ook geen vrienden die iets met het geloof hadden en Vlissingen zelf was ook totaal geen christelijke stad. Dat zorgde er allemaal voor dat ik totaal niet in aanraking kwam met het christelijke geloof.’ Daarom is het een bijzondere genade dat God meerdere malen heeft ingegrepen in zijn wegzinkende leven!
Tijdelijke verlichting
Daarna zat hij op een avond in Vlissingen ‘met een vage vriend’ op een muurtje. Die sprak met hem over het christelijk geloof. Ian gaf aan dat hij het helemaal niet meer zag zitten en dat hij geen uitweg meer kon vinden. De vriend zei hem, dat hij het zondaarsgebed moest bidden. Dat heeft hij hem toen na gebeden. Ian deelt ons verder mee: ‘Meteen voelde ik een verlichting. In het vervolg ging ik met hem mee naar de kerk, CCZ (Christelijk Centrum Zuidpoort), en liet ik mij dopen.’
Hij was toen rond de dertig, maar werd door de innerlijke aanraking en blijdschap nog niet verlost van zijn verslaving en geestelijke problemen. Toen hij ca. 32 jaar was is hij negen maanden bij Victory Outreach in Rotterdam geweest, om los te kunnen komen van zijn verslaving en demonische gebondenheid. Bij de Zuidpoort, Victory Outreach en de Stichting ‘Met Gods Begeleiding’ (MGB) ging het een aantal maanden goed. Hij was dan ook wel bezig met het geloof, maar het werd toch weer overwoekerd door verslaving en in het uitgaansleven.
Blijvende verslaving en psychische problemen
Door het verkoop van een woning had hij daarna nog heel wat geld overgehouden. Ian vertelt erover: ‘Nog steeds had ik iets van € 7.000,- over, en dat brandde toch wel in mijn zak. Ik kreeg weer contact met oude vrienden en verkeerde mensen en binnen een paar maanden tijd heb ik die € 7.000,- aan cocaïne opgerookt. Ik was weer helemaal terug bij af.’
Tussen de 30 en 40 jaar ging hij nog door met gebruik van cocaïne, amfetamine (speed), XTC en alcohol. Hij blowde en dronk veel wijn. Als hij niet gebruikte, werd hij zwaar depressief en kreeg hij ook wel eens zelfmoordgedachten.
Ian heeft door een rechtelijke macht (REM) plaatsing onder toezicht van de justitie gehad. Hij kreeg dit als veelpleger. Hij is 7 tot 8 keer opgenomen geweest in de psychiatrie bij een inrichting in Zeeland. Hij was tijdens deze opnames ook wel onhandelbaar, terwijl hij bedreigde en woede-uitbarstingen had.
Afgekeurd en de wanhoop nabij
Na een paar jaar ziekteverzuim werd hij afgekeurd en kwam hij weer in de WAO terecht. Hij had een dubbele diagnose: psychische problemen en verslaving. Hij was toen 36 jaar. Pas op het einde van jarenlange behandelingen had hij gesprekken met een christelijke, vrouwelijke psycholoog.
Rond zijn 40e levensjaar kwam hij voor de zoveelste keer door druggebruik weer terecht in de psychiatrische inrichting. Hij werd toen in een afgesloten ruimte gebracht. Het personeel gaf aan, dat ze niets meer voor hem konden doen. Hij had in twee dagen toen zo’n 8 gram speed gebruikt en raakte de controle over zijn lichaam kwijt. Hij ging schokken en maakte spastische bewegingen. Ian was toen zover weg dat hij dacht dat hij doodging.
Diepe nood en geestelijke bevrijding
Hij kwam in zijn wanhoop tot een persoonlijk gebed in de afgesloten ruimte. Daar heeft hij het in zijn nood naar God uitgeschreeuwd. Toen kwam God over met warmte, rust en vrede. Het kwam bij hem: ‘Je gaat niet verloren!’ Daarbij werd hij verlost van zijn drugs- en alcoholverslaving: hij was clean.
Ian vertelt er zelf over: ‘Op een gegeven moment waren de begeleiders het zo zat toen ik op een avond terug kwam, en ik had toen zo veel gebruikt dat ik bijna een overdosis genomen had. Toen hebben ze mij weer op een gesloten inrichting gezet. Dit was een kamer waarin ik niet de deur van de binnenkant open kon doen. De gang was helemaal leeg; ik was de enige patiënt die er zat. Ik werd in die kamer gezet en de begeleiders zeiden: ‘Je zoekt het maar uit. We hebben al zo vaak problemen met jou gehad, we kunnen niets meer voor je betekenen.’
Toen hebben ze de deur achter zich dicht getrokken en toen was ik alleen op de kamer. Ik was door de drugs niet helder meer en was spastische bewegingen aan het maken, en ik had hartritmestoornissen. Ik was zó bang dat ik helemaal aan het trillen was van de angst. Ik dacht dat ik dood ging, zo erg was het.
Toen ben ik gebroken voor de Heer. Ik ben in tranen op de grond gaan zitten. Op mijn knieën heb ik zitten schreeuwen: ‘Vader, Vader, Vader. Ik weet dat u er bent en ik zit hier helemaal in ellende, wilt U mij alstublieft helpen.’
Ik was zo bang, want ik wist dat als ik zou slapen dat ik misschien niet eens meer wakker zou worden. Nadat ik het had uitgeschreeuwd naar God, voelde ik een aanwezigheid in de kamer en ik werd heel rustig.’
God gaf hem op die avond die wonderlijke warmte, rust en vrede. Het kwam bij hem: ‘Je gaat niet verloren!’ Het gaf ook een bijzondere uitwerking, want daarbij werd hij verlost van zijn drugs- en alcoholverslaving: hij was clean.
Bevrijd van de verslaving aan drugs, alcohol en roken
Ian verklaart: ‘Vanaf die avond heb ik nooit meer drugs aangeraakt. Zo vaak heb ik het zelf geprobeerd en dan lukte het mij drie maanden of korter. Vanaf deze avond ben ik met een hele positieve stroom meegegaan. Ik ben in de kliniek hersteld en een jaar na mijn ontmoeting met God mocht ik uit de kliniek.’
Een getuigenis tot eer van God
Hij is inmiddels actief lid van de Rafaël gemeente in Goes. Hij was 46 jaar toen hij daar zijn getuigenis gaf. Daarin bedankt hij allereerst God voor de tweede kans in zijn leven en vertelt hij kort over zichzelf. Hij bedankt ook de gelovigen die hem zo hebben geholpen.
Ian sluit daarin af met 2 Samuel 22:6-7, waar we lezen: ‘Ik zat in de val, onwrikbaar vastgebonden door hel en dood, maar in mijn angst riep ik de Here en vanuit zijn tempel hoorde hij mij. Mijn hulpgeroep bereikte Hem en ik werd uit al mijn ellende verlost.’ Deze woorden zijn ook toepasselijk voor Ian, die daarop zijn getuigenis eindigt met: ‘Mijn dank aan God en zijn Zoon Jezus, Die er voor gezorgd heeft dat verloren zondaren weer een nieuw leven kunnen ontvangen. Amen.’
(Verderop aan het einde van de tekst volgt het hele getuigenis van Ian.)
Goedgekeurd
Ian is weer in het werkproces terechtgekomen. Hij is daarvoor weer goedgekeurd. Inmiddels heeft hij zich omgeschoold als fietstechnicus en werkt hij nu (in 2020) in Yerseke bij een fietsenmaker.
***
De levensloop van Ian du Pon
Hierna volgt er een uitvoeriger verslag van het levensverhaal van Ian, met zijn persoonlijk getuigenis:
Zijn kinderjaren
Door de moeilijkheden die hij thuis ondervond, kwam hij in zijn jeugdjaren tot vluchtgedrag. Ian heeft een zus die drie jaar ouder is.
Hij vertelt ons: ‘Ik ben geboren en getogen in Vlissingen. Toen ik jong was, was ik best gelukkig. In de tijd voor mijn 12e verjaardag ging ik altijd naar school en in mijn vrije tijd ging ik vaak langs bij vrienden van mijn ouders. Die jongens deden aan motorcross, dus ik was daar vaak de brommers aan het schoonmaken en aan het sleutelen. Ik ging toen ook vaak crossen op het strand en boomhutten bouwen. Daarnaast had ik veel andere vrienden, waar ik graag mee omging.’
Ian geeft aan: ‘Ik ben niet gelovig opgevoed. Mijn ouders hebben altijd stellig gezegd dat ze niet in God geloven, dus dat kreeg ik ook van jongs af aan al mee. Ik had ook geen vrienden die iets met het geloof hadden en Vlissingen zelf was ook totaal geen christelijke stad. Dat zorgde er allemaal voor dat ik totaal niet in aanraking kwam met het christelijke geloof.’
Ik kwam vaak bij mijn oma van mijn vaders kant. Zij vond altijd alles goed. Zij gaf mij ook sigaretten en dan mocht ik niks tegen mijn vader zeggen. Dat vond ik wel raar. Toen ik een jaar of 11 was overleed mijn opa. Ik had mijn opa die dag ervoor nog gras zien maaien, dus ik begreep niet waarom mijn opa er ineens niet meer was. Ik ging in die tijd vaak naar mijn oma.’ Het ging toen niet goed met zijn oma, ook door het verlies van mijn opa. Dat was heel moeilijk voor Ian. Daar kwamen ook de problemen in zijn thuissituatie bij.
Problemen thuis
Ian verhaalt: ‘Thuis was er ook veel touwtrekkerij tussen mijn zus en ik. Dan kregen we weer ruzie aan tafel en daar kon mijn moeder nooit zo goed tegen, dus zij moest dan ook huilen. Ik was altijd heel emotioneel betrokken bij mijn moeder, dus daar kon ik ook nooit zo goed tegen. Mijn vader kon daar ook niet zo goed tegen.’
Ian laat ons verder weten: ‘Ik had een goede band met mijn zus en mijn moeder. Ik hing ook best wel aan mijn moeder. Mijn vader was moeilijker, hij was heel autoritair en overheersend. Alles moest naar zijn hand, alles moest maar gebeuren zoals hij dat wilde, dat maakte het wel moeilijk.’ Zijn pa dronk in die tijd nogal wat alcohol in het café, en vooral veel in het weekeinde, waarbij hij ook wel dronken thuis kwam. Hij kon dan in een slecht humeur zijn en kwaad kijken. Er was ruzie tussen zijn ouders. Door een ernstig voorval kwam het tot een verdere crisis in dit huwelijk.
De moeder van Ian had het toen zo zwaar dat ze zelfs van huis is weggelopen. Ian was toen ca. 11 jaar oud. Ze bleef toen drieënhalve week weg. Niemand wist toen waar ze was. Ian vertelt ons verder: ‘Wat mijn vader toen deed, was ook niet zo handig, want hij had een medium ingeschakeld. Dan kon die medium door middel van geesten erachter komen waar mijn moeder zou zijn. Mijn zus zegt dat ik toen ook zei: ‘Waarom gaan we dan niet bidden?’ En toen zei mijn vader: ‘Nee, we geloven niet in God’. En toen zei ik: ‘Nou dan hoeft dit ook niet.’ Misschien dat ik toen onbewust toch met God bezig was.
Na drieënhalve week kwam mijn moeder weer terug. Toen is het een maand echt goed gegaan thuis, maar daarna viel alles weer in de oude patronen. Dat kwam ook omdat er veel niet uitgepraat werd. Ik voelde ook altijd een spanningsveld tussen mijn ouders, omdat mijn moeder wel wilde praten maar mijn vader was heel erg gesloten, dus daar kwam je niet echt binnen. Langzamerhand kwamen alle ruzies en touwtrekkerijen weer terug. Dat heeft ook geen goede invloed op mij gehad.’
Toen Ian later in de psychiatrische problemen kwam door het overmatige druggebruik en ook in psychoses had, kreeg hij zelfs hoorbare stemmen van ex-vrienden en bekenden van vroeger. Daarbij kwamen ook kleinerende opmerkingen naar hem toe, zoals: ‘Dat wordt nooit wat met hem.’ Dat had ook te maken met de ontevredenheid van zijn vader: Hij voldeed niet bij zijn vader in zijn jonge jaren. ‘Het was nooit genoeg.’ Hij voelde zich verbaal overweldigd door zijn vader en werd er bang van. Pa kon slecht gehumeurd zijn en hem toevoegen: ‘Als je zo doorgaat…’
Door zijn vader voelde hij zich niet geliefd. Daarbij waren er ook steeds weer ruzies tussen zijn ouders vanwege hem. Zijn moeder kwam dan voor Ian op. Nu (in 2020) gaat het gelukkig beter met zijn vader. Hij steun nu op zijn vrouw. De verhouding van Ian met zijn ouders is nu ook goed.
Misbruik en vluchtgedag
Ian vertelt: ‘Toen ik 13 jaar was heb ik iets meegemaakt dat veel impact heeft gehad op mijn leven. Ik ben toen seksueel misbruikt door een of andere vieze kerel. Het was een bekende van mijn oom en mijn oom zat ook in het verkeerde circuit op dat gebied. Daardoor ben ik ook in een identiteitscrisis terecht gekomen.’
Hij ging het buiten de deur zoeken vanaf zijn 15e – 16e jaar
Ian deelt ons mee over deze jeugdjaren: ‘Ik kwam in die tijd ook veel bij een maatje, hij heette Patrick en zijn moeder blowde altijd en dronk bier. Mijn vader dronk ook altijd wel een stevig biertje, dus dat zag ik wel als normaal. Ik zag hem ook altijd roken, dus ik ben zelf op jonge leeftijd ook gaan roken. Je kan als ouders zeggen wat je wilt, maar uiteindelijk gaan je kinderen toch wel doen wat ze zien. Ik zag mijn vader een heel hoop verkeerde dingen doen, dus dan ga je ook wel dingen overnemen. Ik kon ook nooit wat tegen mijn vader uitspreken, want zijn wil was wet. Dat was ook altijd wel heel lastig. Ik had geen ingang bij hem. Ook als hij dan terug kwam van zijn werk, was hij vaak best chagrijnig en dominant.’
Atletiek en vechtsporten
In diezelfde tijd zat ik ook op atletiek. Ik heb 5 jaar atletiek gedaan en veel hardgelopen. Dat hardlopen deed ik ook altijd samen met mijn vader. Wij deden ook altijd mee met prestatielopen. Over het strand, door de duinen, door het bos. Daar is de provincie zeeland ook wel goed voor. En we deden ook mee aan van die georganiseerde hardloopwedstrijden. Dat was altijd wel leuk. Nadat ik atletiek had gedaan heb ik ook nog een aantal jaar aan vechtsporten gedaan.
Technisch geschoold
Hij geeft verder aan: ‘Ik was een vroege leerling. Normaal gesproken was je altijd 16 jaar als je de LTS had afgerond, maar ik was 15. Ik moest daarom ook vroeg kiezen wat ik wilde worden. Ik had toen voor elektromonteur gekozen, omdat mijn vader het ook was. De appel valt niet ver van de boom. Ik heb het altijd erg leuk gevonden, want het is een heel mooi beroep. Na de LTS ben ik de MTS gaan doen.’
Ruzies en ontevredenheid in de puberteit
Ian werd een kritische puber, die zijn eigen weg wilde gaan. Dat gaf, zoals bij veel jongeren, problemen thuis. Hij vertelt er het volgende over: ‘Toen ik 15 was en mijn zus 18, is zij uit huis gegaan om stage te lopen. Toen was ik helemaal teruggeworpen op mijn vader en mijn moeder. Elke avond waren er ruzies aan tafel over mij.
Mijn vader was alleen aangenaam als het met mij ging zoals hij het wilde hebben, dus als ik goede resultaten had, enzovoort. Maar hij had andere interesses dan ik, dus dat was ook wel lastig. Hij verwachte van mij dat ik meeging in wat hij voor verwachtingen stelde. En ik werd daar ook door beperkt. Omdat, de dingen die ik graag wilde, werden de kiem gesmoord.’
Hij legt uit: ‘Tot een bepaalde leeftijd ben je afhankelijk van je ouders en moeten zij goed vinden wat je doet. Maar ja als je dan aan banden gelegd wordt, dan ga je op latere leeftijd echt je eigen ding doen en je juist verzetten tegen je ouders. Ik was het op een gegeven moment zó zat, dat ik dacht, nu ik hier nog moet zijn ben ik hier, maar ik doe wat ik zelf wil en ik ga mijn eigen weg. Ik moest mijn opleiding wel halen en dat betaalden mijn ouders nog, dus wat dat betreft was ik afhankelijk.
Maar ik had op een gegeven moment wel een standpunt en dat was als het leven zo is, dan hoef ik geen kinderen. Door alles wat ik heb meegemaakt dacht ik: ‘ik wil niet dat mijn kinderen dit ook meemaken’. Ik wilde geen kinderen op de wereld zetten die in dezelfde staat van leven als ik terecht zouden komen.’
Overmatig gebruik van alcohol en drugs
Vanaf zijn 17-jarige leeftijd gebruikte hij overmatig alcohol en is hij gaan blowen. Samen met een vriend dronk hij zelfs wel 7 tot 8 flesjes op een avond. Hij kon het betalen doordat een krantenwijkje had en in de supermarkt werkte. Gelukkig heeft hij zijn MBO elektra gehaald, waardoor hij later ook langere tijd kon werken. Hij werd vernielzuchtig en hield zich bezig met stelen.
Spijbelen en gebruiken
Wat is er gebeurd in de leeftijdsfase van Ian toen hij 17-28 jaar was? Hij vertelt erover: ’Ik had een maatje, Patrick, die bij mijn oma in de straat woonde en ik ging op de MTS veel met hem om. Meestal spijbelden we samen en gingen we dan met onze brommers over het strand rijden. Rond mijn 17e kwam ik bij hem voor het eerst in aanraking met drugs.
Patrick zijn gezin was eigenlijk wel een beetje ‘een tokkie gezin’ en zij hadden vaak ‘vrienden’ over de vloer. Wij hadden een schuurtje bij zijn flat ingericht waar van die grote flipperkasten stonden en de muziek zetten we dan heel hard aan. We feesten heel de dag door. Alles stond daar in het teken van zonden.
Hoe meer zielen hoe meer vreugd, en zo bouwde ik een netwerk om me heen van vage vrienden. Er was overvloed aan drank en jointjes en zo kwam ik voor het eerst in aanraking met drank en drugs. Dit werd steeds leuker en ik kwam daar steeds vaker over de vloer. Ook gingen we vaak de straat op om een beetje bier te zuipen en jointjes te roken. We kregen een steeds groter netwerk en kwamen vaak bij vreemden over de vloer.’
Hij verhaalt ons verder: ‘Om te voorkomen dat mijn ouders erachter kwamen dat ik spijbelde, zorgde ik ervoor dat ik later thuis kwam dan dat zij naar bed gingen en ik stond weer eerder op zodat ze dachten dat ik naar school ging. Dit was natuurlijk niet waar. Ik spijbelde alleen maar en mijn ouders kwamen dat op een gegeven moment helaas aan de weet. Mijn vader financierde alles, maar toen hij erachter kwam dat ik zoveel spijbelde, wilde hij dit niet meer doen. Het zette mij aan het denken. Omdat ik toch wel een diploma wilde hebben en daarna graag wilde gaan werken, heb ik er uiteindelijk toch maar voor gekozen om het zelf te financieren en zo de MTS af te ronden.’
Het ging van kwaad tot erger
Ian vervolgt: ‘Patrick ging al vrij snel uit huis en kwam in de stad te wonen boven een coffeeshop. Hij kwam in aanraking met house party’s en begon met het verkopen van XTC. Ik was zijn maatje en kreeg daarom vaak gratis XTC van hem. Ik hielp hem met het verkopen van de pillen, hij gaf mij dan wat van die spulletjes en ik verkocht het. Toen ging het al snel bergafwaarts.’
Op 19-jarige leeftijd ging hij al naar houseparty’s en gebruikte hij de jaren daarop XTC pillen, speed (amfetamine) en paddo’s. Volgens Ian kun je door speed twee dagen in een euforie zijn, terwijl de afkick 3 of 4 dagen duurt.
Toen kreeg hij daarbij ook occulte infiltraties. Hij kon gaan schreeuwen op de dansvloer, gaan schudden, het ijskoud krijgen, waarna er rillingen kwamen. Zo raakte hij gebonden aan het gaan naar houseparty’s en hell racer houseparty’s. Daarbij luisterde hij veel naar hardcore muziek. Ian gebruikte ook amfetaminen (speed), waardoor je ook psychoses kunt krijgen. Dat gebeurde als hij alleen thuis was bij het gebruik. Hij had ook angstige nachtmerries en sliep slecht. Hij leefde in een fantasiewereld door de psychoses en zag mensen in zijn kamer. Hij kreeg hallucinaties en er verschenen in deze beelden dus personen die aan hem verschenen.
Op 22-jarige leeftijd ging hij uit huis en op zichzelf wonen met een vriendin. Tot 30 jaar had hij korte liefdesrelaties. Hij heeft wel 6 banen gehad, waarbij hij wegens ziekte weg moest.
Ian vertelt ons over die tijd: ‘Op mijn 22e ben ik samen gaan wonen met mijn toenmalige vriendin. Ik woonde nog wel bij mijn ouders in de wijk. De muziek bij mij thuis stond altijd zó hard, dat ze het bij mijn ouders binnen konden horen. Er kwamen ook altijd mensen bij mij over de vloer, waar ik vaag mee om ging. Al snel werd mijn drugsgebruik steeds heftiger en hielden mijn vriendin en ik het niet meer vol. We hadden veel ruzie en ik was veel liever bij mijn maten dan bij haar. Ik heb haar toen het huis uit gezet. We zijn in totaal 5 jaar samen geweest.
Ik had geen werk meer, omdat ik vaak te laat was of gewoon niet op kwam dagen. Hierdoor kwam ik op mijn 25e al in de WAO.’
Occulte invloeden en psychoses
Ian deelt ons verder mee: ‘In deze tijd ontmoette ik een jongen die erg bezig was met het Hindoeïsme. Ik was aan hem gebonden en zag hem als een goede vriend, maar hij was eigenlijk op mijn ondergang uit. Ik was erg op zoek naar levensantwoorden en toen kwam ik in aanraking met de verkeerde geestelijke wereld.
Tijdens een avond in de discotheek kwam ik met een vriendin van hem in aanraking, een Hindoestaans meisje. Ik werkte niet meer en had toch geld nodig om de feesten, drank en vooral drugs te kunnen bekostigen. Zij zei toen tegen mij dat ze nog wel een klusje voor me wist, waar ik aardig wat geld mee kon verdienen. Zij deed via haar oom een aantal klusjes en zij wilde mij wel voorstellen aan haar oom.
Op een gegeven moment ben ik bij haar oom langs geweest. Mijn vriend kende haar oom ook. Ik moest met een grote auto met twee mensen in de kofferbak met de boot over van Dover naar Calais. Op de boot stapte die gasten uit. Het waren illegalen die geen paspoort hadden en verlangden naar een beter leven. Eigenlijk deed ik dus aan mensensmokkel. Dit heb ik ongeveer drie keer gedaan.’
Op de vlucht, met waanideeën
Ian gaat verder: ‘Die jongen heeft bij mij een psychose opgewekt door duistere machten. Ik ben tijdens die psychose op de vlucht geslagen. Ik ben vijf dagen helemaal van het padje af geweest. Ik had hele heftige waanideeën en dacht dat er allemaal complotten waren met de recherche die een heel onderzoek naar mij gestart waren.
Ik ben met de trein naar Bergen op Zoom gegaan en toen sliep ik de eerste nacht in een hotel. Ik was opzoek naar een oude bekende, maar die kon ik niet vinden. Ik ging toen weer terug naar Vlissingen, maar ik durfde eigenlijk helemaal niet in Vlissingen te lopen. Ik heb toen een hele nacht een beetje bij het station rondgehangen. Ik weet niet exact wat er gebeurt is die nacht, want soms is het een beetje als een zwart gat. Ik ben toen in de ochtend met de pont over gaan varen naar Breskens.
Toen ben ik helemaal langs de kust gaan lopen (kilometers ver). Ik had een wapen thuis, dus die had ik meegenomen. Ik dacht dat ze erachter waren gekomen dat ik in het bezit was van een wapen. Dit was geen echt vuurwapen, maar leek er wel exact op. Je kon in dat wapen van die luchtdrukkogels doen.
Ik was echt super paranoia en sloeg alsmaar op de vlucht. Ik ben op een stenen trap gaan zitten op mijn blote voeten. Ik weet niet precies meer waarom ik mijn schoenen uitgetrokken had. Mijn eerste plan was om mezelf te gaan verdrinken, want ik zag geen uitweg meer. Dit is niet gelukt. Toen ben ik op die trap een brief gaan schrijven, om alles wat gebeurt was van me af te schrijven. Ik heb het wapen in het water gegooid en toen viel er een hele last van me af. Ik dacht: zo, dan kan ik hier in ieder geval niet meer voor opgepakt worden.’
Een bijzondere uitredding
Ian vertelt ons wat er toen gebeurde: ‘Ik zat weer op de trap en keek een beetje omhoog naar de wolken.’ Hij zag in een wolk de vorm van een hand en een wenkbeweging. Hij geeft aan: ‘Tegelijkertijd hoorde ik diep in mijn binnenste een stem die zei: ‘Kom maar bij Mij’. Het was echt een openbaring dat God me toen al riep. Ik ervaarde het als een bijzonder gebaar, maar ik deed er verder niets mee. God zag mij daar wel zitten, helemaal van het padje af en volledig eenzaam. Het gaf me wel veel rust.’
Hij vervolgt zijn verhaal: ‘Toen ben ik weer verder gaan lopen, maar ik kon echt geen kant meer op. Mijn voeten waren helemaal kapot, omdat mijn schoenen een paar kilometer terug stonden. Ik ben naar een weg gelopen en heb de eerste en beste auto die ik tegenkwam aangehouden. Dit waren een oudere meneer en mevrouw.
Ik heb aan hen gevraagd of ze mij naar het politiebureau konden brengen. Ik heb hun kort uitgelegd dat ik al een aantal dagen van het padje af was en geen andere uitkomst meer zag dan naar het politiebureau te gaan. Ik wilde gewoon even met iemand praten en mijn hele verhaal kwijt.
Zij hebben mij naar een klein politiebureautje gebracht in Breskens volgens mij. Ik heb daar heel mijn verhaal gedaan over hoe ik hier terecht ben gekomen. Ik heb gezegd waar ik mee bezig was en met wie ik in aanraking ben gekomen. Ik heb de namen van de mensen genoemd met wie ik in zee was gegaan met het mensensmokkel en toen viel er een hele last van me af.
Ik heb een paar schoenen gekregen en ben weer terug gegaan naar mijn flat in Pauwenburg. Toen begonnen de psychotische verschijnselen weer terug te komen. Ik werd bang dat ze (degenen van wie ik de namen had genoemd) mij op kwamen zoeken en me terug zouden pakken. Het waren lui die in de onderwereld bezig waren en dus een heel netwerk hadden. Toen bleek het gelukkig mee te vallen en zijn de allebei opgepakt. Ze kregen allebei een straf van ongeveer twee jaar.’
Leven met afval en terugval
Als Ian op zichzelf woonde, ging het nogal eens verkeerd met hem. In zijn flat werd het echt vies en overal lag vuilnis. Hij was dan op zichzelf aangewezen, maar zorgde dan niet goed voor zichzelf. Dat herhaalde zich toen hij in de twintig en dertig was. Hij bezweek ook vaak voor de verleiding van verkeerde vrienden in Vlissingen, die gebruikten en ook drugs dealden.
Hij geeft zelf aan: ‘Ik verzorgde mezelf totaal niet goed en viel steeds weer terug met het gebruiken van speed. Ik ging nog steeds met veel foute vrienden om. Ik heb in totaal 3 jaar in de flat gewoond. Van mijn 22e tot mijn 26e. Ik ben toen een jaar bij mijn ouders gaan wonen, omdat ik heel veel schulden had gemaakt.’
Ian liep ook eens gevaar toen hij in Amsterdam aan het dealen was in de harde wereld van drugs. Daar waren zwaardere mannen aan het werk, waar hij niet bij in het vaarwater mocht komen. Hij werd toen bewerkt met een stroomstootwapen, waardoor hij bewusteloos raakte.
Opnames in de psychiatrie
Toen Ian 26 jaar oud was, werd hij vanwege psychoses en achtervolgingswaanzin opgenomen op de Paasafdeling in Vlissingen, voor psychotherapie en was daar tweeëneenhalve maand. Hij kreeg zelfs de diagnose ‘schizofrenie’. Hij kreeg antipsychotica en therapie. Ian was er in die tijd psychisch slecht aan toe. Hij bleef in beeld bij de psychiatrie en is er daarna nog een keer opgenomen geweest.
Ian vertelt over het verdere verloop in die tijd: ‘In het jaar dat ik bij mijn ouders woonde, heb ik al mijn schulden afbetaald door te gaan werken. Ik mocht bij mijn vader in de scheepsbouw werken. En toch had ik nog steeds de verkeerde vrienden en viel ik weer terug in het drugsgebruik. Toen ben ik weer ontslagen. Ik heb toen een koopwoning gekocht, omdat ik redelijk wat gespaard had door het werken en zo kon ik een hypotheek afsluiten. Dit hebben mijn ouders geregeld.’
Het zondaarsgebed en verlichting
Na zijn 30e heeft hij een bepaalde bekering meegemaakt. Hij was toen bezig met een zoektocht: vanwege zijn ellende en leegte. Een zekere vriend sprak hem toen aan, waarbij Ian het zondaarsgebed deed.
Ian geeft er zelf het volgende verslag van: ‘Op een avond in Vlissingen zat ik met een vage vriend op een muurtje. We konden nergens naartoe, omdat we geen geld meer te besteden hadden. We raakten aan de praat en hij vertelde mij over het leven als christen. Ik vertelde hem dat ik het allemaal niet meer zag zitten en dat ik zelf geen uitweg meer kon vinden. Hij zei dat ik het zondaarsgebed moest bidden. Ik had eerst geen idee wat dat inhield, maar voordat ik het wist zei ik hem na:
“Vader, ik weet dat ik Uw wetten heb overtreden en dat mijn zonden mij van U hebben weggehouden. Het spijt me echt en ik wil nu van mijn vroegere zondige leven tegenover U weglopen. Vergeef mij alstublieft en help me om niet meer te zondigen. Ik geloof dat Uw zoon, Jezus Christus, voor mijn zonden stierf, dat Hij uit de dood is opgestaan, leeft en mijn gebeden hoort.
Ik nodig Jezus uit om de Heer van mijn leven te worden, om vanaf vandaag in mijn hart te heersen. Stuur alstublieft Uw Heilige Geest om mij te helpen U te gehoorzamen en voor de rest van mijn leven Uw wil te volbrengen. Ik bid hiervoor in de naam van Jezus. Amen.” Meteen voelde ik een verlichting.’
Innerlijk geraakt en gedoopt
Hij ervoer toen een innerlijke aanraking en blijdschap. Zijn vriend gaf aan, dat hem toen alles vergeven is. Deze vriend is door God gebruikt, maar bleef zelf daarna nog gebruiken. Ian gaat verder: ‘In het vervolg ging ik met hem mee naar de kerk, CCZ (Christelijk Centrum Zuidpoort), en liet ik mij dopen.’
Ian merkt erbij op: ‘Toch was dat uiteindelijk niet helemaal eerlijk, omdat die jongen mij vertelde dat God ons toch wel bevrijd had en dat we gewoon ons foute leven verder konden leven. Als we dan maar weer om vergeving vroegen.’
Hij woonde onder een dealer
Ian vertelt ons over die tijd: ‘Ik had een koopwoning in Vlissingen gekocht, want ik had een paar jaar gewerkt in elektro bij De Schelde. Daardoor ik had wat geld.
Ik kon een hypotheek afsluiten en dat hadden mijn ouders voor mij geregeld, want het ging goed met me. Tenminste dat vonden mijn ouders, maar het ging in ieder geval beter dan het ooit gegaan was. Veel slechter had het ook niet gekund. Het huis dat ik had gekocht hadden we zo uitgezocht dat ik daar kon blijven wonen, ook wanneer het slecht zou gaan. Het was een goedkope eengezinswoning, erg klein, maar wel een lage hypotheek. Voor het geval dat ik bijvoorbeeld in een uitkering terecht zou komen, dat ik het huis ook nog zou kunnen betalen.
Ik had een meisje leren kennen en we gingen samenwonen in het huis dat we hadden gekocht. Zij werkte bij de dierenopvang in Vlissingen en ik werkte ook.
Mijn bovenbuurman was een dealer. Ik had nog steeds last van drugsproblematiek, elke keer als ik niet onder een veilige situatie terecht kon, bijvoorbeeld bij mijn ouders, en ik op mezelf ging wonen ging het fout. En zo was het ook deze keer. Ik viel weer terug in cocaïne en mijn vriendin was helemaal teleurgesteld in me, ondertussen had ik al wel de ontmoeting met de jongen en het zondaarsgebed gehad.’
Victory Outreach in Rotterdam
Nadat Ian is gedoopt in de Zuidpoort gemeente te Vlissingen, was er bij hem nog sprake van gebondenheid en demonie. Toen hij ca. 32 jaar was, is hij daarom ook negen maanden bij Victory Outreach in Rotterdam geweest, om los te kunnen komen van zijn verslaving en demonische gebondenheid.
Ian vertelt ons verder: ‘De relatie met mijn vriendin liep stuk en haar ouders hadden geregeld dat ik bij een afkickcentrum terecht kon. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging naar het afkickcentrum Victory Outreach in Rotterdam. Ze hadden daar een flinke aanpak voor me en na negen maanden ging het goed met me, dus ik mocht terug naar huis. Mijn vriendin was helemaal blij dat ik weer clean was. Mijn vriendin rookte sigaretten en daar begon ik ook al snel weer mee, omdat zij ook rookte. Dit is natuurlijk geen excuus, want ik had er zelf voor gekozen om te gaan roken.’
Bij de Zuidpoort, Victory Outreach was Ian wel bezig met het geloof. Hij hielp zelfs mee met het team van Victory Outreach in Rotterdam om mensen voedselhulp te geven. Het zaad van het Evangelie kon echter niet uitgroeien. Het werd verstrikt door doornen van verslaving en het uitgaansleven.
Nog meer cocaïne, alcohol, depressies en psychoses…
Tussen de 30 en 40 jaar ging hij nog door met gebruik van cocaïne en alcohol. Hij blowde en dronk veel wijn. Als hij niet gebruikte, werd hij zwaar depressief en kreeg hij ook wel eens zelfmoordgedachten.
Hij woonde in de Hobeinstraat samen met een vriendin. Het was een gekochte woning met een hypotheek. Hij werkte toen in de elektro bij De Schelde, terwijl hij veel geld uitgaf aan zijn verslaving. Hij gebruikte dagelijks lange tijd wel 50 tot 70 euro per dag aan coke. Zijn vader werkte ook bij De Schelde. Ian hielp bij de aanleg van elektro. Hij viel nogal eens uit door ziekteverzuim. Een collega hield Ian min of meer in bescherming, zodat hij er lang kon blijven werken. In die tijd bij De Schelde gebruikte hij meestal dagelijks. Het ging toen slecht met slapen en eten.
Hij leefde in een fantasiewereld door de psychoses en zag mensen in zijn kamer. Hij kreeg hallucinaties en er verschenen in deze beelden personen die aan hem verschenen. Hij gebruikte ook amfetaminen, waardoor je ook psychoses kunt krijgen. Dat gebeurde als hij alleen thuis was bij het gebruik. Ian had ook angstige nachtmerries en sliep slecht.
Ian geeft ons te kennen: ‘Toen ik terug kwam in mijn huis had ik een nieuwe bovenbuurman gekregen. Het bleek dat hij handelde in cocaïne. Ik was net negen maanden clean toen ik me aan hem voorstelde. Het duurde niet lang voordat ik weer terug was gevallen. De relatie met mijn vriendin liep weer stuk.
Ik ging in een andere woning wonen en daardoor had ik wat geld over. Ik heb daardoor wat winst gemaakt van mijn vorige huis, want ik verkocht het voor meer geld dan ik het had gekocht. Dus ik had een aardig zakcentje verdient.’
Bij de christelijke Stichting MGB
Ian ging toen in Vlissingen onder begeleiding wonen. Hij verhaalt ons: ‘Toen ben ik in een christelijke woon- en leefgemeenschap terecht gekomen, Stichting Met Gods Begeleiding (MGB). Ik had daar al mensen leren kennen die mij een beetje konden ondersteunen. Daar heb ik een tijdje gezeten, en daar is het ook even niet goed gegaan. Binnen die christelijke gemeenschap ben ik wel eens terug gevallen in drugs. Ik haalde dan drugs en dan was ik gewoon op mijn kamer aan het roken.
De jongens met wie ik woonde zijn toen met mij in gesprek gegaan, want ze vonden het niet kunnen dat ik op mijn eigen kamer aan het roken was, terwijl zij ook met dezelfde problemen zaten. En als er één iemand in de groep zit die elke keer weer terugvalt, is het voor de rest van de groep nóg moeilijker om clean te blijven. Dit was voor mij een goede reden om binnen deze stichting clean te blijven, en dat lukte.’
In een paar maanden 7.000 euro cocaïne opgerookt
Ian vertelt ons hoe hij weer aan lager wal is geraakt in Vlissingen: ‘Het ging zo goed met mij dat ik een huis toegewezen heb gekregen in Vlissingen in de Van Dishoeckstraat. Ik ben verhuist en ik had wat geld over van mijn vorige woning die ik toen verkocht had. Daarvan had ik nieuwe meubels gekocht. Ik had allemaal nieuwe spullen aangeschaft, dus het zag er goed uit. Ik was erg blij met mijn nieuwe huis.
Nog steeds had ik iets van € 7.000,- over, en dat brandde toch wel in mijn zak. Ik kreeg weer contact met oude vrienden en verkeerde mensen en binnen een paar maanden tijd heb ik die € 7.000,- aan cocaïne opgerookt. Ik was weer helemaal terug bij af. Cocaïne is één van de duurste drugs, dus toen ik door al mijn geld heen zat moest ik wel op zoek naar wat anders. Ik stapte over op amfetamine en XTC.
Ik heb in dit huis heel lang gewoond. Ik probeerde wel weer een leven op te pakken door weer wat te werken, maar ik viel elke keer weer terug in de drugs, dat ik zo aan lager wal geraakt ben dat ik in de WAO weer terug ben gekomen’ (op 36-jarige leeftijd).
Ian verhaalt ons verder: ‘Mijn ouders hebben toen hun handen van mij af getrokken, ze zeiden dat ze het al zo vaak met mij te stellen hadden gehad, dat ze het ook niet meer zagen zitten (maar ze riepen wel hulp in voor mij).
Ik kwam in de psychische gezondheidszorg terecht, want ik zorgde voor veel overlast. Door de amfetamine kreeg ik vaak psychoses, waardoor ik ruzie kreeg met de buren. Ik heb een keer met mijn vuisten de ramen doorgeslagen terwijl iemand van mijn buren in die slaapkamer lag te slapen.’
Een satanisch ritueel en achtervolgingswaanzin
Er zijn ook occulte oorzaken te noemen die Ian geestelijk hebben beïnvloed. Zo nam een drugsdealer, die zich bezig hield met satanisme hem eens mee. Ian zag toen dat er een satanisch ritueel werd opgevoerd. Dat gebeurde bij Ritthem tussen bunkers. Er werd gewerkt met een pentagram met lichtjes en offerschalen. Er werd ook een soort offertafel bij gebruikt en dierenbloed. Gelukkig heeft Ian er daarna afstand van genomen. Echter na het bezoek van deze satanische bezigheid werd Ian paranoïde. Hij kreeg last van achtervolgingswaanzin en complottheorieën. Hij vluchtte zelfs een keer weg naar Bergen op Zoom.
Plaatsing onder toezicht van de justitie
Ian had steeds te maken met terugval in verslaving. In die tijd is hij ook opgepakt door de politie wegens inbraak, bedreiging en verboden wapenbezit. Hij had een soort luchtdruk pompbuks.
Hij heeft door een rechtelijke macht (REM) plaatsing onder toezicht van de justitie gehad. Hij kreeg dit als veelpleger. Hij is 7 tot 8 keer opgenomen geweest in de psychiatrie bij een inrichting in Zeeland. Hij was tijdens deze opnames ook wel onhandelbaar, terwijl hij bedreigde en woede-uitbarstingen had.
Ian geeft aan: ‘Toen moest ik weer bij justitie verschijnen en die rechter zei ‘Ik heb je nu al zo vaak zien langskomen. Ik ben het zat met je, als je zo door blijft gaan dan ga ik een maatregel toepassen dat je helemaal in een gesloten kliniek terecht komt. Dan gaan we hardere sancties stellen’. Hier was ik wel een beetje van geschrokken waardoor ik mijn leven ben gaan beteren, maar ik bleef wel steeds terugvallen.’
Opnames in de psychiatrie
Hij is in die jaren behoorlijk wat keren opgenomen geweest bij verschillende psychiatrische inrichtingen. Ian is totaal wel tweeënhalf jaar in een afgesloten ruimte opgenomen geweest in een grote inrichting. Hij had veel te maken met psychiaters en medicatie. Daarbij hebben ze de volgende diagnose gesteld: schizofrenie, schizo affectieve stoornis met stemmingsstoornissen. Pas op het einde van jarenlange behandelingen had hij gesprekken met een christelijke, vrouwelijke psycholoog.
Na een paar jaar ziekteverzuim werd hij afgekeurd en kwam hij (weer) in de WAO terecht. Hij had een dubbele diagnose: psychische problemen en verslaving. Hij was toen 36 jaar.
Ian geeft ons door over zijn zoveelste opname in een psychiatrische inrichting: ‘Ik ben dus in de psychiatrie terechtgekomen voor een gedwongen opname. Zo ben ik in Goes terecht gekomen in een geestelijk ziekenhuis. Binnen de psychiatrie ging het voor lange tijd slecht met me. Ik heb zelfs in totaal twee en een half jaar op een gesloten afdeling gezeten.’ Hij was ca. 38 jaar toen hij door de opname in Goes is komen wonen.
Een onhandelbare druggebruiker in de psychiatrie
Hij gaat verder: ‘Ik bleef maar drugs gebruiken en ik had zelfs zes tot zeven weken achter elkaar geen vrijheden. Ik mocht de afdeling niet af en ik was gebonden aan de gesloten deur. Ik had alleen een slaapkamer en de woonkamer waar ik kon zitten. Toch kon ik aan drugs komen, want wanneer ’s nachts de nachtdienst kwam om het andere personeel over te dragen, ging ik snel naar de heg toe, omdat daar een dealer voor mij stond uit Vlissingen. En dan kon ik die drugs ook weer verkopen op het terrein aan mensen. Verder was ik erg agressief naar het personeel toe en ben ik een paar keer aangeklaagd door de begeleiding, omdat ik mensen had uitgescholden en omdat ik ook een keer een koffie in iemands gezicht had gegooid.’
Wanhopig in een gesloten kamer van de inrichting
Rond zijn 40e levensjaar kwam hij voor de zoveelste keer door druggebruik weer terecht in de psychiatrische inrichting. Hij werd toen in een afgesloten ruimte gebracht. Het personeel gaf aan dat ze niets meer voor hem konden doen. Hij had in twee dagen toen zo’n 8 gram speed gebruikt en raakte de controle over zijn lichaam kwijt. Hij ging schokken en maakte spastische bewegingen. Ian was toen zover weg dat hij dacht dat hij doodging.
Ian vertelt erover: ‘Op een gegeven moment waren de begeleiders het zo zat toen ik op een avond terug kwam, en ik had toen zo veel gebruikt dat ik bijna een overdosis genomen had. Toen hebben ze mij weer op een gesloten inrichting gezet. Dit was een kamer waarin ik niet de deur van de binnenkant open kon doen. De gang was helemaal leeg; ik was de enige patiënt die er zat.
Ik werd in die kamer gezet en de begeleiders zeiden: ‘Je zoekt het maar uit. We hebben al zo vaak problemen met jou gehad, we kunnen niets meer voor je betekenen.’ Toen hebben ze de deur achter zich dicht getrokken en toen was ik alleen op de kamer.
Ik was door de drugs niet helder meer dat ik spastische bewegingen aan het maken was en ik had hartritmestoornissen. Ik was zó bang, dat ik helemaal aan het trillen was van de angst. Ik dacht dat ik dood ging, zo erg was het. Toen ben ik gebroken voor de Heer. Ik ben in tranen op de grond gaan zitten.
Op mijn knieën heb ik zitten schreeuwen: ‘Vader, Vader, Vader. Ik weet dat U er bent en ik zit hier helemaal in ellende, wilt U mij alstublieft helpen.’
Ik was zo bang, want ik wist dat als ik zou slapen dat ik misschien niet eens meer wakker zou worden.’
Uit de angst gered!
Hij vervolgt: ‘Nadat ik het had uitgeschreeuwd naar God, voelde ik een aanwezigheid in de kamer en ik werd heel rustig. Ik ben toen nog een tijdje God aan het zoeken geweest door tot Hem te bidden. Ik voelde me zo aan mijn lot overgelaten en het enige wat ik nog had was God. Ik ben toen gaan liggen en ik ben wonder boven wonder in slaap gevallen. De volgende ochtend ben ik wakker geworden en ik was helemaal vrolijk en fit. Ik ben een loflied gaan zingen.
De mensen in de kliniek vroegen zich af wat er met mij was gebeurd. En ik antwoordde dat ik een ontmoeting had gehad met God. Ik ben verlost! Ze geloofde mij allemaal niet en verklaarde mij voor gek. Ik vertelde dat zij mij aan mijn lot hadden overgelaten en dat ik toen God aan het zoeken ben gegaan. Maar nee, ze wilden mij niet geloven, want ze geloofde niet in een god. Maar ik wist voor mezelf dat het goed zat.
God heeft mij die avond aangeraakt en het is mij gelukt om vanaf dat moment nooit meer drugs aan te raken. Ik had al zo veel pogingen gedaan om van die drugs af te blijven, maar op eigen kracht is dat nooit gelukt.’
Ian kwam in zijn wanhoop tot een persoonlijk gebed in de afgesloten ruimte. Daar heeft hij het in zijn nood naar God uitgeschreeuwd. Als hij terugkijkt naar de genoemde gebeurtenis in de afgesloten kamer, kan hij ons doorgeven: ‘Ik heb het vanuit ellende uitgeschreeuwd net als koning David: ‘Uit de diepte roep ik tot u, Heer, Heer, hoor mijn stem, wees aandachtig, luister naar mijn roep om genade’ (Psalm 130 : 1-2).
Toen kwam God over met warmte, rust en vrede. Het kwam bij hem: ‘Je gaat niet verloren!’ Daarbij werd hij verlost van zijn drugs- en alcoholverslaving: hij was clean.
Bevrijd van de verslaving aan drugs, alcohol en roken
Ian verklaart: ‘Vanaf die avond heb ik nooit meer drugs aangeraakt. Zo vaak heb ik het zelf geprobeerd en dan lukte het mij drie maanden of korter. Vanaf deze avond ben ik met een hele positieve stroom meegegaan. Ik ben in de kliniek hersteld en een jaar na mijn ontmoeting met God mocht ik uit de kliniek.’
Daarna kwam hij bij Vereniging Psyiënt Nederland in ’s-Gravenpolder terecht voor dagbesteding en verder herstel. Drie maanden later is hij door gebed het dapper optreden van de jonge stagiaire gestopt met roken. Hij rookte daarvoor 3 tot 4 pakjes zware shag per week. De stagiaire pakte zijn arm beet en ging voor hem bidden. Na dit gebed is hij dus acuut gestopt.
Ian vertelt erover: ‘Ik ben toen met dagbesteding begonnen. Daardoor kwam ik in aanraking met een jonge meid van ongeveer 20 jaar. Zij liep stage bij die dagbesteding en ik rookte nog wel sigaretten.
Ik had mijn hele levensverhaal aan haar verteld en daar hebben we hele mooie gesprekken over gehad. Het was ook een hele gelovige meid. Ik zei tegen haar dat ik ook heel graag van die sigaretten af wilde. God heeft mij wel van de drugs bevrijd en ik zit nog steeds vast aan die sigaret, het moet toch lukken om ook hier mee te stoppen? Ik rookte mijn laatste shag op, er zat nog wel een beetje tabak in het pakje, maar ik wilde niet meer roken dus ik gooide het pakje op de grond.
De pauze was voorbij en toen sloeg de stress toe: ik zou vijf minuten te laat terug komen, dus ik was bang voor de problemen en ik wilde meteen weer het pakje oppakken. Maar het meisje zei: ‘Nee!’ Je raakt het niet aan, en je blijft er af!’ Ze trok aan me arm en zei: ‘Ik ga voor je bidden’. Het was een heel mooi en krachtig gebed. God kwam weer heel dicht bij en vanaf dat moment ben ik ook bevrijd van het roken.’
Psychiatrische hobbels op de weg naar verder herstel
Ian vertelt ons over het vervolg: ‘Vanaf toen is alles in een stijgende lijn gegaan. Ik ben in een nieuw huis terecht gekomen Ik heb hier een gemeente leren kennen, want God heeft mij bevrijd, dus ik moet toch wel meer tijd aan God besteden. Toen ben ik 2,5 jaar lid geweest van Familytime Ministries.’
In 2017 is het wel even mis met hem gegaan. In die tijd werd hij voor drieënhalve maand vanwege psychoses weer in de psychiatrie opgenomen.
Ian geeft aan: ‘Ik had medicatie om de psychoses te onderdrukken en we wilden weten wat er zou gebeuren als ik met deze medicatie zou stoppen, omdat ik geen drugs meer gebruikte. Ik bouwde de medicatie af en uiteindelijk gebruikte ik geen medicatie meer. Toen heb ik weer een crisisopname gekregen, omdat ik geestelijk in de knoei zat. Door al het drugsgebruik heb ik in mijn hersenen delen kapot gemaakt, waardoor ik, als ik geen medicatie gebruik, psychoses krijg. In de tijd dat ik geen medicatie gebruikte, heb ik weer last gekregen van allerlei waanideeën.
Het ging niet meer goed met mij, ik zat niet meer lekker in mijn vel en daarom heb ik tegen de voorganger gezegd, dat ik tijd voor mezelf nodig heb en dat ik de kerk even op een klein pitje zet. Uiteindelijk heb ik besloten om bij deze gemeente te stoppen.
Kort daarna ben ik heel psychotisch een keer bij de Rafaël kerk terecht gekomen, maar ik zat in een manische periode waardoor ik helemaal vol van het geloof was. Ik ben naar de voorganger van die kerk gereden en heb gevraagd of ik lid mocht worden van deze gemeente.’
Goede medicatie om stabiel te blijven
Ian deelt ons mee: ‘Kort daarna ben ik opgenomen in de kliniek Kloetinge in Goes. Daar ben ik gestabiliseerd met andere medicatie en daar heb ik nog steeds onderhoudsdosering van. Dat gaat nu goed. Ik heb nu een nieuwe variant van antipsychotica, die bij mij nog heel veel andere klachten heeft weggenomen. Ik kan nu als een normaal mens functioneren, als ik maar mijn medicijnen inneem.’ Hij heeft toen ongeveer vier maanden in de kliniek in Kloetinge gezeten.
Medicatie en christelijk geloof
Alles wat helpt bij geestelijk herstel is goed. Dat blijkt wel bij Ian. Gezien de opgelopen beschadigingen en de derving op psychisch en lichamelijk gebied is er bij hem nog behoefte aan medicatie.
Dat kan dus goed samen opgaan met het geestelijk herstel door geloof, hoop en liefde, als gaven van God. Daartoe wordt hij geestelijk gevoed en gevormd binnen de Rafaël gemeente. Hij heeft ook herstel gevonden bij bevrijdingssessies bij Els Fonteine in Hansweert. Daarbij heeft hij tweemaal de cursus Cleansing Stream gevolgd.
Hij heeft ook al een aantal sessies gevolgd van de cursus Geestelijk herstel in het inloophuis van Sta Op Zorg in Vlissingen en in het gebouw van Het Leger des Heils in Goes. Ik ben de opsteller van dit verslag over zijn leven en heb hem op deze cursus voor verder geestelijk herstel ontmoet. Ik ben dankbaar en blij als ik hem hoor spreken over zijn leven en redding door God en geloof in Jezus Christus. Hij kan als ervaringsdeskundige veel betekenen voor anderen op de weg naar herstel. Zo kan God negatieve ervaringen positief gebruiken!
Dank aan God!
Toen Ian 46 jaar was heeft hij een persoonlijk getuigenis gegeven in de Rafaël gemeente in Goes. Hij begint daarin met de zin: ‘Allereerst wil ik God bedanken voor de tweede kans in mijn leven.’ Hij haalt daarbij de voor hem toepasselijke Bijbeltekst 2 Samuel 22:6-7 aan, waar we lezen: ‘Ik zat in de val, onwrikbaar vastgebonden door hel en dood, maar in mijn angst riep ik de Here en vanuit zijn tempel hoorde hij mij. Mijn hulpgeroep bereikte Hem en ik werd uit al mijn ellende verlost.’
Hij eindigt met de woorden: ‘Mijn dank aan God en zijn Zoon Jezus die er voor gezorgd heeft dat verloren zondaren weer een nieuw leven kunnen ontvangen. Amen.’
Na zijn opname in Kloetinge is hij zich actief in gaan zetten in de Rafaël gemeente. Hij is er ook officieel lid geworden. Ian verklaart: ‘Ik heb daar een groot netwerk opgebouwd en ik heb veel geestelijk herstel mogen ontvangen. Ik heb veel mensen die voor mij klaar staan en dat vind ik heel fijn.’
Dagbesteding en terugkeer in de maatschappij
Ian laat ons verder weten in een eerder interview met Joelle, Margreet en Imke, die toen zijn levensverhaal hebben opgesteld: ‘Ik ben weer begonnen met een nieuwe dagbesteding. Het ging daar zo goed dat ik weer een re-integratietraject ben gaan aanvragen bij de UWV. Ik dacht dat het mij wel zou lukken, omdat ik hele dagen op de dagbesteding kon werken dat ik dan ook wel wat kon gaan doen in de reguliere arbeidsmarkt.
Ik wilde weer de elektrotechniek in, want daarvoor had ik gestudeerd, maar ik vond dat het toch een stap te ver was voor mij. Ik wilde iets doen in de techniek en toen ben ik vanuit de GGZ dagbestedingsproject overgegaan naar een dagbestedingsplek op het industrieterrein. Daar heb ik reparatie en onderhoud gedaan bij rollators en scootmobielen. De begeleiders vonden dat het heel erg goed met mij ging en vroegen waarom ik niet verder ging zoeken naar werk. Ze zeiden dat ik ook betaald werk aan zou kunnen, want ik pakte hier alles zo goed op. Toen ben ik dat gaan doen.
Ik heb weer een re-integratietraject aangevraagd bij de UWV en toen kwamen zij met de opleiding fietstechnicus. Daar ben ik nu mee bezig en het gaat heel goed. Ik haal goede cijfers. Ik ben begonnen op niveau 1 en ik doe nu niveau 2, en ze hebben zelfs gevraagd of ik niveau 3 wil gaan doen.
Verder heb ik nu op donderdag een gebedsgroep van de kerk en ik heb hier hele mooie contacten. Ik heb zelfs pasgeleden een getuigenis mogen doen in mijn kerk (zie hieronder in de tekst).
Mijn leven is een heel lang traject geweest met allerlei problemen en vallen en opstaan. Gelukkig is het allemaal goed gekomen, want ik ben overal van af! En dat gebeurt niet vaak met deze problematiek, vaak blijven mensen toch nog roken of drinken, maar gelukkig heb ik dat niet.’
Johannes 3:16 is een belangrijke tekst voor Ian. We lezen daar de woorden van Jezus in dit rijke Evangelie:
‘Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.’
Getuigenis van Ian du Pon
‘Allereerst wil ik God bedanken voor de 2e kans in mijn leven en zal kort wat over mijzelf vertellen. Mijn naam is Ian ben 46 jaar en woon sinds 8 jaar in Goes nadat ik vanuit Vlissingen noodgedwongen opgenomen ben geraakt bij Emergis vanwege ernstige psychische en verslavingsproblematiek. Dit heeft er voor gezorgd dat het zo slecht met me gesteld was dat ze me min of meer opgegeven hadden bij de hulpverlening nadat ik een keer na overmatig druggebruik ben opgesloten op een kamer van een gesloten afdeling welke alleen van buitenaf geopend kon worden en ik daar min of meer aan mijn lot ben overgelaten.
Ik heb het toen naar God uitgeschreeuwd omdat het voor mij gevoel de laatste avond van mijn leven zou worden, ik was namelijk helemaal de controle over mezelf kwijt en op dat moment kwam Gods tegenwoordigheid zeer sterk over me heen waarna ik helemaal kalm én rustig werd. Ik heb die nacht zeer rustig geslapen wat eigenlijk al onmogelijk was na zo’n grote hoeveelheid drugs.
De volgende dag stond ik op en begon de dag met een loflied voor God en de leiding vroeg aan mij wat er met me gebeurd was en ik zei dat ik bevrijd was waarop ze negatief reageerden omdat ze wel meer met me hadden meegemaakt maar ik zei nu blijft het zo en heb daarna nooit meer wat aangeraakt en ben ook kort daarna dankzij het gebed ook bevrijdt van mijn nicotineverslaving.
Het is ook mede dankzij het bevrijdingspastoraat tot stand gebracht wat ik via mij zus bij Els en Corry heb ontvangen in de schuur en de gebeden van hun achteraf.
Nu ben ik al ruim 6 jaar vrij van verslaving en sinds 2 jaar kom ik bij de Rafael gemeente waar ik bij Dick en Anette de Alpha cursus heb gevolgd om zo wat meer mensen te leren kennen binnen de gemeente als doelstelling .Nu ben voor de tweede keer bezig met de Cleansing Stream cursus wat me erg veel zegen oplevert.
Ik was al tot Christus gekomen in mijn tijd dat ik nog in Vlissingen woonde en ben daar ook gedoopt, alleen dankzij het grote geduld van God en zijn belofte, dat Hij zegt: ‘het werk dat mijn hand begonnen is, laat ik nooit varen’, is voor mij een feit geworden. En ook al ziet je situatie er nog zo hopeloos uit, bij God is niks onmogelijk, ook al hebben de mensen het rondom je heen allemaal opgegeven. Hij blijft trouw.
Het gaat nu erg goed met me en ben zelfs weer met een opleiding begonnen en heb weer gewoon een plaats in de maatschappij, en wil iedereen bedanken die mij gesteund heeft en vooral mij gedragen heeft in het gebed. Ik wil jullie zeggen dat ik erg blij ben met zo’n fijn netwerk van christenen rondom me heen en vooral vanuit de Rafael gemeente.
Ik wil afsluiten met een Bijbeltekst namelijk 2 Samuel 22 vers 6 en 7:
‘Ik zat in de val, onwrikbaar vastgebonden door hel en dood, maar in mijn angst riep ik de Here en vanuit zijn tempel hoorde hij mij. Mijn hulpgeroep bereikte Hem en ik werd uit al mijn ellende verlost.’
Mijn dank aan God en zijn Zoon Jezus die er voor gezorgd heeft dat verloren zondaren weer een nieuw leven kunnen ontvangen. Amen.’
***
